Πρωτομαγιά 2021: Όλα είναι δρόμος…
Όταν η εξουσία αποτυγχάνει να επιβληθεί στα κοινωνικά κινήματα με την καταστολή και μόνο, καταφεύγει, εναλλακτικά ή και συμπληρωματικά, στη μέθοδο της ενσωμάτωσης. Υιοθετεί δηλαδή τα πρόσωπα, τα γεγονότα και τα σύμβολα του αντιπάλου, δίνοντάς τους θεσμική διάσταση, διαγράφοντας ή και παραποιώντας το νόημά τους κι εντάσσοντάς τα στο δικό της αφήγημα. Αυτό που απομένει είναι μια αποστειρωμένη επέτειος μουσειακού χαρακτήρα χωρίς καμία σύνδεση με τους αγώνες και τα διακυβεύματα του σήμερα και συνεπώς παντελώς ανώδυνη για την πολιτική και οικονομική εξουσία. Όταν μπουν στο κάδρο και οι πομπώδεις “αγωνιστικές” κορόνες, εκπορευόμενες συνήθως από τους ίδιους που έχουν ξεπουλήσει με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, τότε η επέτειος καταντά μια καρικατούρα της ιστορίας.
Χάρη στην κυβέρνηση ΝΔ και το συνεταιράκι της τη ΓΣΕΕ, η φετινή εργατική Πρωτομαγιά δεν μοιάζει με τις προηγούμενες.
Η μεν κυβέρνηση φρόντισε να την καταστήσει επίκαιρη καταθέτοντας ένα αντεργατικό νομοσχέδιο που μας γυρνά κι άλλους αιώνες πίσω, στην εποχή πριν από το 1886 και τους αγώνες για το 8ωρο. Η ΓΣΕΕ, από την πλευρά της, μερίμνησε ώστε δια του αυτοεξευτελισμού της να «αποσαφηνίσει» το χαρακτήρα της πρωτομαγιάς, δηλαδή το γνωστό “δεν είναι αργία, είναι απεργία”. ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ με μια φωνή χειροκροτούν πια τον Κ. Μητσοτάκη.
Αν και τυπικά το νομοσχέδιο Χατζηδάκη δεν έχει τεθεί επίσημα ακόμα προς διαβούλευση, παρότι από τον Οκτώβρη το «κλωθογυρίζουν» αλλά δεν τόλμησαν εν μέσω λοκντάουν να το καταθέσουν, κυβερνητικοί παράγοντες και πρόθυμα παπαγαλάκια φροντίζουν να παρουσιάζουν τις βασικές πλευρές του εξωραΐζοντάς τις ώστε να παρουσιάζονται μάλιστα και ως φιλεργατικές. Η συζήτηση κυρίως αφορά την ελαστικοποίηση του ωραρίου, όπου πλέον η εργοδοσία έχει το ελεύθερο να το ρυθμίζει όπως αυτή επιθυμεί, με 10ωρη καθημερινή εργασία, σπαστό ωράριο, 7 μέρες την εβδομάδα και προπάντων απαλλασσόμενη από κάθε υποχρέωση καταβολής υπερωριών. Έχει δουλέψει κανείς από αυτούς 10 ώρες να δει πώς είναι; Ο ευπατρίδης υπουργός, που δεν έχει κολλήσει ένα ένσημο στη ζωή του, αγωνιά για το μάζεμα της ελιάς και διαβεβαιώνει ότι τον πρώτο λόγο θα έχει ο εργαζόμενος.
Οι τραπεζοϋπάλληλοι έχουμε υποστεί τα τελευταία χρόνια μεγάλες απώλειες σε πολλά επίπεδα: κατάργηση των προστατευτικών διατάξεων κανονισμών και συμβάσεων απέναντι σε απολύσεις, μεγάλες μισθολογικές περικοπές, απώλεια ασφαλιστικών δικαιωμάτων, επιδείνωση εργασιακών συνθηκών και επέλαση ελαστικών εργασιακών σχέσεων. Το τελευταίο ίσως οχυρό, η σταθερά που μας επιτρέπει ακόμα να μπορούμε να εξυπηρετήσουμε στοιχειωδώς κάποιες από τις προσωπικές, οικογενειακές και κοινωνικές μας ανάγκες είναι το ωράριο, αν και υπάρχει ήδη τεράστια παραβίαση και απλήρωτες υπερωρίες εδώ και χρόνια. Με το νέο νόμο -αν ψηφιστεί- το τοπίο θα αλλάξει ριζικά για όλους, καθώς η ρύθμιση του χρόνου εργασίας εναπόκειται σε ατομική διευθέτηση μεταξύ εργοδότη κι εργαζόμενου, η οποία θα υπερτερεί έναντι των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, παρακάμπτοντας έτσι τις όποιες σχετικές προβλέψεις είχαν αυτές και αναπόφευκτα συμπαρασύροντας όλες τις υπόλοιπες, όπως π.χ. τις μισθολογικές.
Γνωρίζουμε πολύ καλά τι σημαίνει ατομική διαπραγμάτευση, με ποιους όρους γίνεται και πώς, με όπλο τον εκβιασμό της απόλυσης, αποσπάται η “συμφωνία” του εργαζόμενου. Αν στο κάδρο μπει και η περαιτέρω περικοπή της κυριακάτικης αργίας σε μια σειρά κλάδους, με τελικό στόχο την πλήρη κατάργησή της, η ζοφερή εικόνα του εργασιακού μας μέλλοντος προδιαγράφεται με αρκετή σαφήνεια. Μισθωτοί σκλάβοι που θα είναι διαρκώς στη διάθεση του εργοδότη, με ζωές λάστιχο που θα συστέλλονται και θα διαστέλλονται ανάλογα με τις προτεραιότητες της επιχείρησης, με σταθερό γνώμονα τη μείωση του περιβόητου “μισθολογικού κόστους”.
Αντί το 2021 να διεκδικούμε 6ωρη εργασία καθημερινά, αφού σήμερα με τις νέες τεχνολογίες πραγματικά η παραγωγικότητα έχει αυξηθεί τρομακτικά κι αυτό θα συνιστούσε πρόοδο για την ανθρωπότητα και θα έβρισκαν όλοι δουλειά, μας πάνε και στα προ Σικάγο επίπεδα, σε όρους δουλείας. Ενώ δεν ξεχνάμε τους νεκρούς εργαζόμενους, καθώς τους τελευταίους μήνες τα θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα μας έχουν συγκλονίσει.
Λιγότερη προσοχή στο δημόσιο διάλογο έχει δοθεί στις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου που αφορούν τον έλεγχο της συνδικαλιστικής οργάνωσης και δράσης. Το φακέλωμα των σωματείων και των μελών τους μέσα από το ηλεκτρονικό μητρώο συνδικαλιστικών οργανώσεων, η περαιτέρω αποδυνάμωση του δικαιώματος της απεργίας με ρυθμίσεις που ανεβάζουν το ποσοστό του προσωπικού ασφαλείας μέχρι και το 40% του συνολικού εργατικού δυναμικού μιας επιχείρησης, η ποινικοποίηση ακόμα και καθαρά συμβολικών μορφών κινητοποίησης, όπως μια παράσταση διαμαρτυρίας έξω από την έδρα του εργοδότη, ίσως σε κάποιους να φαίνονται δευτερεύοντα ζητήματα, που αφορούν μόνο τους “συνδικαλιστές” (σε αντιδιαστολή με τους “απλούς εργαζόμενους”).
Στην πραγματικότητα αυτές οι ρυθμίσεις είναι μακροπρόθεσμα και οι πιο σημαντικές, καθώς εδώ δε μιλάμε για την κατάργηση ή περιστολή ενός εργασιακού κεκτημένου αλλά για τον ενταφιασμό συνολικά της δυνατότητας των εργαζομένων να υπερασπίζονται αγωνιστικά, πόσο μάλλον να διεκδικούν τα δικαιώματά τους στο μέλλον. Το κράτος δεν αρκείται στο να παρεμβαίνει στα εργατικά σωματεία, θέλει να τα ελέγχει και να τα ποδηγετεί ολοκληρωτικά. Θέλει να απαγορέψει την απεργία.
Μέχρι και το πρόσφατο παρελθόν, μια τέτοια κίνηση από πλευράς κυβέρνησης θα προκαλούσε και αντιδράσεις από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, έστω μόνο φραστικές και για το θεαθήναι ή στην καλύτερη των περιπτώσεων με την κήρυξη μιας “εθιμοτυπικής” 24ωρης απεργίας. Εδώ και καιρό όμως η ΓΣΕΕ και οι συν αυτή δεν ενδιαφέρονται ούτε να κρατούν τα προσχήματα. Ενώ ήδη πληθώρα πρωτοβάθμιων συλλόγων, εργατικών κέντρων και ομοσπονδιών προσανατολιζόταν στο γιορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς με απεργία στις 6 Μάη και συντονιζόταν ανάλογα, ήρθε η εκτελεστική επιτροπή της ΓΣΕΕ να λειτουργήσει ξεκάθαρα απεργοσπαστικά μεταθέτοντας το γιορτασμό για την Τρίτη του Πάσχα, όλως τυχαίως δηλαδή την ημέρα που είχε επιλέξει η κυβέρνηση για να μεταφέρει την υποχρεωτική αργία, εφαρμόζοντας το νόμο του ΣΥΡΙΖΑ που είναι επαγγελματίες στην «ενσωμάτωση» των κινημάτων, δημιουργώντας έτσι ένα τετραήμερο αργιών και “πουλώντας” στους εργαζόμενους την Πρωτομαγιά ως μια ημέρα επιπλέον άδειας.
Το ίδιο κατάπτυστη στάση έσπευσε αμέσως να υιοθετήσει η ΟΤΟΕ, που δεν θέλει ούτε κατά διάνοια απεργία και να «ενοχληθούν» οι τραπεζίτες, ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ κρύβουν την απεργία των εργατικών κέντρων.
Όμως η πρωτομαγιάτικη απεργία αποτελεί κατάκτηση της εργατικής τάξης κι όχι αντικείμενο κρατικών ρυθμίσεων. Δεν ήταν ποτέ και δεν είναι ούτε τώρα στο χέρι αυτής ή οποιασδήποτε κυβέρνησης το αν, πότε και πώς θα γιορταστεί από τους εργαζόμενους. Η αντίθεση δεν αφορά μόνο μια διαφορετική επιλογή ημερομηνίας για τεχνικούς λόγους, αλλά το νόημα που θέλουμε να δώσουμε και το μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε. Αν η Πρωτομαγιά δεν είναι παρά η γιορτή των λουλουδιών, η Τρίτη του Πάσχα είναι μια εξαιρετική επιλογή για παράταση των διακοπών. Για όσους όμως η Πρωτομαγιά αποτελεί ένα σταθμό στο διαρκή αγώνα για ψωμί, παιδεία, υγεία, ελευθερία, για το μέλλον που μας αρμόζει, δεν υφίσταται κανένα δίλημμα.
Στις 6 Μάη απεργούμε και διαδηλώνουμε, λαμβάνοντας όλα τα μέτρα προστασίας.
Συγκέντρωση 11 π.μ. Προπύλαια.
http://pantrapezikosxhma.blogspot.com/, τηλ 6947724051, 6980925499
