Ανακοίνωση Πρωτοβουλίας Εργαζομένων Τράπεζας Αττικής για τις απολύσεις 11 συναδέλφων

Για τις απολύσεις των συναδέλφων ΜΑΣ

Πέμπτη, 1/10, κατάστημα Χ, στο κλείσιμο.       Όλα λειτουργούν κανονικά.

Παρασκευή, 2/10, κατάστημα Χ, στο άνοιγμα.      4 από τους 10 είναι ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΙ. Συνολικά, 11 στην Τράπεζα.

Έρχονται, μαζεύουν τα πράγματά τους, η Διοίκηση φροντίζει να αλλάξει κλειδαριές και κωδικούς παρουσία τους για να μην έχουν καμιά αμφιβολία για την απόλυσή τους, κι η ιστορία μιας –εργασιακής- ζωής κλείνει για κάποιους ανθρώπους, άκομψα, άβολα, άγρια και σκληρά, όπως αρμόζει στο μεσαιωνικό καθεστώς των μνημονίων και των capital control.

Αυτό που βιώσαμε, όσοι εργαζόμαστε στα καταστήματα από τα οποία απολύθηκαν οι συνάδελφοί μας, δεν περιγράφεται. Όπως δεν περιγράφεται αναμφίβολα και η κατάσταση που βιώσαμε όλοι οι εργαζόμενοι στην Τράπεζα μαθαίνοντας για τις απολύσεις 11 διπλανών μας ανθρώπων, τους οποίους κάποτε γνωρίσαμε, κάποτε δουλέψαμε μαζί τους ή δεν τους ξέραμε προσωπικά, αλλά ήμασταν βέβαιοι ότι ήταν εκεί. Όπως εμείς. Δουλεύοντας, με την ίδια σιγουριά κι ασφάλεια, κάθε μέρα, όλη μέρα.

11 άνθρωποι λοιπόν. 11 μοναδικές περιπτώσεις, με οικογένειες, υποχρεώσεις, δάνεια, με μία πηγή εσόδων, τη δουλειά τους, βρέθηκαν στο δρόμο από τη μια μέρα στην άλλη. 11 άνθρωποι που έπρεπε το απόγευμα της Πέμπτης να γυρίσουν σπίτια τους και να βρουν το κουράγιο να πουν στους υπερήλικες γονείς τους, στα μικρά παιδιά τους, σε συζύγους, φίλους και γνωστούς, ότι από την επομένη δε θα δουλεύουν. Που κλήθηκαν ακόμα και να δικαιολογήσουν σε γείτονες γιατί δε φεύγουν το πρωί για τη δουλειά. Μετά από κατά μέσο όρο 15 χρόνια δουλειάς στην Τράπεζα. Στα 45 ή τα 55, σε μια οικονομία σε κρίση, όπου η αγορά εργασίας έχει κλείσει προ πολλού. Ενώ οι υποχρεώσεις τρέχουν και είναι ανελαστικές.

Αυτό που καταλάβαμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι είναι το καθεστώς της αβεβαιότητας στο οποίο ζούμε, όσο κι αν νομίζαμε ότι «όλα βαίνουν καλώς» και δε θα βρεθούμε στο δρόμο.

Απ’ τη μια μέρα στην άλλη, κυριολεκτικώς, οι διπλανοί μας απολύθηκαν.

Γιατί;

Γιατί στο μεσαιωνικό καθεστώς των capital control και των μνημονίων δεν υπάρχουν εγγυήσεις δικαιωμάτων για τους εργαζόμενους. Δεν εξετάζεται η ύπαρξη ή μη ενδεχόμενου δόλου, που σε κάθε διαδικασία απονομής ευθυνών συνιστά το καθοριστικό κριτήριο με το οποίο κρίνεται μια παράβαση. Δεν υφίσταται εξατομίκευση. Δεν ισχύει ό,τι προβλέπει το εργατικό δίκαιο κι οι διαδικασίες του πειθαρχικού. Όλα είναι ισοπεδωτικά. Η «λύση σύμβασης» είναι το δεδομένο.

Ας μη γελιόμαστε. Σοβαρά παραπτώματα, εκτός ΠΝΠ, κλείνουν με πειθαρχικά με μικρές ποινές και στις Τράπεζες και σε όλες τις υπηρεσίες. Εμείς όμως, οι τραπεζοϋπάλληλοι, στον καιρό των capital controls καλούμαστε να πληρώσουμε ακριβά τις επιταγές των μνημονίων.

Το ζητούμενο; Να εμπεδωθεί ο φόβος μέσα στον καθένα από μας. Για μια επικείμενη απόλυση, με το παραμικρό ή χωρίς, λόγω αλλαγής συνθηκών.  Οι 11 συνάδελφοί μας έγιναν εξιλαστήρια θύματα, για να μάθουμε εμείς πόσο προσωρινοί είμαστε στη δουλειά μας. Για να σκύψουμε το κεφάλι άλλη μια φορά και να πούμε «πάλι καλά». Άνευ όρων και απαιτήσεων. Και, καλούμαστε να το δεχθούμε αυτό, με ανακοινώσεις αποχαιρετισμού από το Σύλλογο…

Ας απαντήσει ο καθένας ειλικρινά, αν θα μπορούσε να είναι στη θέση των 11 συναδέλφων μας.

Όλοι μας βιώσαμε την καθημερινή πίεση μικρο και μεγαλο-καταθετών, απελπισμένων συνταξιούχων και εργαζομένων τις πρώτες μέρες των capital control. Όλοι μας ξέραμε έναν τρόπο για να λειτουργούμε κάθε μέρα. Κι όταν ήρθε η ΠΝΠ, βρεθήκαμε να απολογούμαστε στο κοινό για κάτι το οποίο δεν ήταν δική μας ευθύνη.

Βρεθήκαμε πιεσμένοι, με το μαχαίρι στο λαιμό. Και δεν ξέραμε τι να κάνουμε.

Κανείς δε στάθηκε δίπλα μας. Ανέξοδες βόλτες μεγαλοσυνδικαλιστών στα καταστήματα, δεν προσέφεραν τίποτα. Δεν ήρθαν τα μέλη της Διοίκησης της ΟΤΟΕ ή των Συλλόγων μας να μπουν μπροστά και να εξηγήσουν στο κοινό τι συνέβαινε και να μας προστατεύσουν.

Ούτε καν, όταν απολύθηκαν οι 11 συνάδελφοί μας, δε βγήκε μια στάση εργασίας. Έτσι, συμβολικά. Για να δείξει ότι ο Σύλλογός μας και η ΟΤΟΕ στέκονται στο πλευρό των εργαζομένων και ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΝ ΟΤΙ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ ΟΤΑΝ Ο ΔΙΠΛΑΝΟΣ ΣΟΥ ΑΠΟΛΥΕΤΑΙ.

Ζήσαμε το δράμα μας μόνοι μας.

ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ, ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ ΤΟ ΖΟΥΝ ΟΙ ΑΠΟΛΥΜΕΝΟΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ ΜΑΣ.

Καλούμε στην έμπρακτή στήριξή τους το Σύλλογό μας και την ΟΤΟΕ.

Καλούμε στην κήρυξη άμεσα απεργιακών κινητοποιήσεων για την επαναπρόσληψή τους. ΔΕ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΟΥΜΕ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΕΝΩ ΤΟ ΔΙΠΛΑΝΟ ΜΑΣ ΓΡΑΦΕΙΟ ΜΕΝΕΙ ΑΔΕΙΟ. Ενδεχομένως, εκείνοι  που αποφάσισαν τις απολύσεις αυτές να μη νοιάστηκαν ποτέ για το διπλανό τους. Ενδεχομένως, να μην ξέρουν τι σημαίνει κατάστημα και καθημερινή εργασία. ΕΜΕΙΣ ΟΜΩΣ ΞΕΡΟΥΜΕ.

Θεωρούμε ότι πρέπει να αναδειχθεί το ζήτημα και να γίνει πολιτικό θέμα με στόχο την επαναπρόσληψη των συναδέλφων μας.

Καλούμε το Σύλλογό μας να στηρίξει οικονομικά τις προσφυγές των συναδέλφων μας στα δικαστήρια. Ο καθένας απ’ αυτούς έχει συμβάλει στο ταμείο του Συλλόγου μερικές χιλιάδες ευρώ. Και όλοι μαζί στηρίζουμε αυτό το ταμείο για να μας εκπροσωπεί ο Σύλλογός μας σε κρίσιμες στιγμές. Θεωρούμε δε αυτονόητο ότι οι συνάδελφοί μας παραμένουν, συμμετέχουν και καλύπτονται από το Σύλλογό μας.

Οι ζωές των ανθρώπων δεν είναι ρήτρα των capital control.

Είναι ζωές. Τελεία και παύλα.