Πρωτοβουλία Εργαζομένων Τράπεζας Αττικής για το απεργιακό ταμείο

ΓΙΑ ΤΟ ΑΠΕΡΓΙΑΚΟ ΤΑΜΕΙΟ

Ένα από τα θέματα που απασχόλησαν την τελευταία συνεδρίαση του Δ.Σ. του ΣΥΤΑ ήταν αυτό του ορισμού επιτροπής που θα επεξεργαστεί τη σύνταξη κανονισμού για το απεργιακό ταμείο του Συλλόγου. Μπορούμε να κατανοήσουμε την αναγκαιότητα ύπαρξης ενός γραπτού πλαισίου λειτουργίας του απεργιακού ταμείου, αν και αυτό γεννά αυτόματα και το ερώτημα γιατί η ηγεσία του ΣΥΤΑ δεν το έπραξε στα έντεκα (τουλάχιστον) χρόνια που ασκεί διοίκηση στο Σύλλογο.

Έστω και με την καθυστέρηση αυτή, εμείς από την πλευρά μας είμαστε πρόθυμοι να συνεισφέρουμε στην κάλυψη αυτού του κανονιστικού κενού, εφόσον τηρείται μια πολύ απλή αλλά συνάμα ουσιαστική προϋπόθεση. Ότι δηλαδή ο σκοπός του απεργιακού ταμείου είναι η ενίσχυση των εργαζομένων που συμμετέχουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις, με πολύ συγκεκριμένες εξαιρέσεις είτε για περιπτώσεις με πραγματικά έκτακτο και επείγοντα χαρακτήρα, είτε για σκοπούς απολύτως συναφείς που να εντάσσονται σε ένα διεκδικητικό πλαίσιο των εργαζόμενων.

Στη λογική αυτή π.χ. υπερψηφίσαμε προτάσεις όπως η ενίσχυση των οικογενειών θανόντων συναδέλφων μας (μία προφανέστατα έκτακτη κι επείγουσα περίπτωση) ή η κάλυψη κάποιων εξόδων νομικών ενεργειών (λήψη γνωματεύσεων) για την ενίσχυση της υπερασπιστικής γραμμής των απολυμένων συναδέλφων μας για την υπόθεση της ΠΝΠ της τραπεζικής αργίας. Αντίθετα, παλιότερα καταψηφίσαμε προτάσεις που αφορούσαν τη χρήση πόρων του απεργιακού ταμείου για παντελώς άσχετους σκοπούς (π.χ. χρηματικά έπαθλα για φλουριά πρωτοχρονιάτικων πιτών ) και που, ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια είχαν εκλείψει.

Η διαδικασία όμως που ακολουθείται για τη σύνταξη του κανονισμού αυτού, όπως παρουσιάστηκε στην προχθεσινή συνεδρίαση, είναι ιδιαίτερα προβληματική. Ξεκινώντας από τη σύνθεση της επιτροπής, η οποία έχει οκτώ μέλη, προερχόμενα όλα από την πλειοψηφούσα παράταξη. Προτάσεις για αναλογική συμμετοχή εκπροσώπων από τις μειοψηφίες βάσει των αποτελεσμάτων των πρόσφατων αρχαιρεσιών, απορρίφθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες και χωρίς καμία σοβαρή τεκμηρίωση. Δεν ξέρουμε αν αυτή η επίδειξη αδιαλλαξίας είχε να κάνει με τη σύγχυση του προέδρου του ΣΥΤΑ από την κριτική που δέχθηκε σε προηγούμενη ανακοίνωσή μας, ή αν είναι απλά απόρροια της αλαζονείας της εξουσίας. Εμείς, σε κάθε περίπτωση, επισημαίνουμε ότι δεν μπορεί ένας Σύλλογος Εργαζομένων να λειτουργεί με βάση το θυμικό του προέδρου του όπως και ότι το κυρίαρχο σώμα επέλεξε πλειοψηφίες και μειοψηφίες και όχι ολοκληρωτισμό και μονοφωνία.

Το πρόβλημα όμως είναι πολύ μεγαλύτερο από ένα ζήτημα αντιπροσώπευσης και ακουμπά την ουσία της λειτουργίας του απεργιακού ταμείου. Με δεδομένα λοιπόν ότι:

• Το προεδρείο αρνήθηκε να δώσει ένα γενικό περίγραμμα του επιθυμητού πλαισίου λειτουργίας του ταμείου
• Μετά από επίμονες σχετικές ερωτήσεις μας, η απάντηση που λάβαμε ήταν ότι η κάλυψη των απεργιών θα παραμείνει μεν ο κύριος σκοπός της λειτουργίας του ταμείου, αλλά αυτή θα είναι πλέον μία από τις πολλές προβλεπόμενες χρήσεις
• Σε παλαιότερες συνεδριάσεις έχουν εκφραστεί κατά καιρούς από τα εκάστοτε μέλη της πλειοψηφίας απόψεις υπέρ μιας πιο «ευέλικτης» λειτουργίας του απεργιακού ταμείου
• Είναι λίγο-πολύ δεδομένο ότι στο προσεχές μέλλον η ηγεσία του ΣΥΤΑ δεν πρόκειται να προβάλλει οποιουδήποτε τύπου μισθολογικές διεκδικήσεις. Ίσως με δεδομένη και την ΕΣΣΕ 2017-2019 δεν έχει και πολλά περιθώρια, σίγουρα όμως δεν έχει και καμία τέτοια διάθεση.

Με βάση λοιπόν τα παραπάνω και σε συνδυασμό με την έλλειψη διαφάνειας που συνεπάγεται ο πλήρης αποκλεισμός των μειοψηφιών από τη σύνθεση της επιτροπής, είναι ορατός ο κίνδυνος να δούμε το απεργιακό ταμείο να χρησιμοποιείται για την άσκηση μιας πολιτικής παροχών. Κάτι τέτοιο φρονούμε ότι θα ήταν καταστροφικό και θα υπονόμευε μακροπρόθεσμα τη δυνατότητα του Συλλόγου να εξυπηρετεί το βασικό καταστατικό σκοπό του, δηλαδή τη «μελέτη, προστασία και προαγωγή των ηθικών, επαγγελματικών και οικονομικών συμφερόντων, προβλημάτων και αναγκών των μελών του Συλλόγου με την πραγματοποίηση των απαραίτητων σε κάθε περίπτωση κινητοποιήσεων και λοιπών εκδηλώσεων», απειλώντας εν τέλει και την ίδια την αυτοτέλειά του έναντι της εργοδοσίας.

Καθώς λοιπόν έχουμε αποκλειστεί από όλες τις σχετικές διαδικασίες, αυτό που μπορούμε για την ώρα είναι να επισημάνουμε στα μέλη της επιτροπής –εφόσον βέβαια αυτή η επιτροπή πρόκειται να έχει κάποιο ουσιαστικό ρόλο στο έργο που αναλαμβάνει και δεν θα κληθεί απλώς να διεκπεραιώσει προειλημμένες αποφάσεις- ότι οφείλουν να επιδείξουν ιδιαίτερη φειδώ στις εξαιρέσεις που θα προβλεφθούν. Ένα εύρωστο απεργιακό ταμείο, όπως αυτό που έχουμε την τύχη να διαθέτουμε, εξυπηρετεί τελικά πολύ περισσότερο τα συμφέροντα των μελών του διασφαλίζοντάς τους τη δυνατότητα να διεκδικούν συλλογικά και να κατακτούν αυξήσεις, παροχές, κ.α. για όλους. Δεν αποδεχόμαστε κανενός είδους λογική «αξιοποίησης» των πόρων του απεργιακού ταμείου με την έννοια της υποκατάστασης των κοινωνικών παροχών που κανονικά θα όφειλαν να διεκδικηθούν από το κράτος και την εργοδοσία.

…………………………………………………………………………………………………

Όταν κάποιος δεν έχει απαντήσεις επί της ουσίας καταφεύγει σε θορυβώδεις αντιπερισπασμούς. Όταν δεν μπορεί αλλά ούτε και θέλει να ασχοληθεί με τα πραγματικά προβλήματα της καθημερινότητάς μας, τότε απλά δημιουργεί γεγονότα.

Αν κάποιος πραγματικά απεχθάνεται τη βία, μιλά για τις αιτίες της και προσπαθεί να την εξηγήσει χωρίς να ξεχνά πως η βία ασκείται με ποικίλους τρόπους: το να σου παίρνουνε το σπίτι είναι μια κατεξοχήν μορφή βίας. Κι όταν εκεί, σε μια ακραία συντεχνιακή λογική, οι εκπρόσωποί μας υπερασπίζονται την τοκογλυφία και την αναλγησία ζητώντας περισσότερη καταστολή, τότε στοχοποιούν τους τραπεζοϋπάλληλους και μας απομονώνουν από την κοινωνία, με κίνδυνο και ο λαός και η εργατική τάξη να στραφούν ενάντιά μας στους αγώνες μας στο μέλλον.

Η δημοκρατία στα συνδικάτα χαλυβδώνεται μέσα από το σεβασμό των απόψεων όλων, πλειοψηφιών, μειοψηφιών, ατόμων, όταν αυτές δεν αντιτίθενται στις καταστατικές αρχές τους. Οι παρατάξεις διαφωνούν μεταξύ τους συνήθως εξορισμού, αυτό είναι άλλωστε που τις διαφοροποιεί, οι απόψεις τους. Καμιά παράταξη όμως, ούτε η πλειοψηφούσα ΔΗΣΚ, δεν έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί ένα συνδικαλιστικό όργανο, το ΔΣ, για να καταδικάσει τις απόψεις μιας άλλης. Ως παράταξη, η ΔΗΣΚ μπορεί να καταδικάσει όποιον θέλει, όσο θέλει. Δε δικαιούται όμως να μιλάει στο όνομα του συνόλου των εργαζομένων ούτε του συνδικαλιστικού κινήματος, το οποίο, ας μας συγχωρέσει που θα πούμε την προφανή αλήθεια, δεν εκφράζει, παρά τις μεγαλοστομίες της περί «ταξικής συνείδησης» (την οποία ξεχνάει φυσικά να υπηρετήσει όταν γίνονται σαρωτικές μειώσεις των μισθών μας, όταν συνάδελφοί μας απολύονται, κ.α.). Με βάση τη λογική της ΔΗΣΚ, μπορεί κάποτε να δούμε και κυβερνητικές πλειοψηφίες, σε μια κόντρα του κόμματός τους με αυτό της αντιπολίτευσης, στη Βουλή, να καταδικάζουν την άποψη που δεν του αρέσει με απόφαση της Βουλής στην οποία έχουν την πλειοψηφία, κατά τεκμήριο.

Επί της ουσίας του επιχειρήματος: Υπηρετούμε στο και όχι το χρηματοπιστωτικό τομέα. Πράγμα που σημαίνει ότι, όταν η «εθνική οικονομία» και οι μνημονιακές πολιτικές επιβάλουν να στερηθούν τα σπίτια τους άλλοι εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, και πιθανώς και οι δικές μας οικογένειες, δεν υποχρεούμαστε να συμφωνήσουμε με την προτεραιότητα αυτή, τραπεζιτών, «θεσμών», κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και όσων την υπηρετούν. Οφείλουμε, πριν αποδεχθούμε ως μοιραία την απώλεια των σπιτιών των δανειοληπτών, να πούμε με δυνατή φωνή ότι στεκόμαστε στο πλευρό της κοινωνίας, και ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ να μη γίνει κανένας πλειστηριασμός, καμιά κατάσχεση σπιτιού ανθρώπων όπως εμείς. Γιατί αν δεν κινδυνεύσει κανένα σπίτι, δε θα κινδυνεύσει και κανένας από μας. Αν αρχίσουν να χάνονται σπίτια, πολύ φοβόμαστε ότι το κύμα της διαμαρτυρίας θα συμπαρασύρει και εμάς.

Υποχρεούμαστε λοιπόν, ΚΑΙ για τα δικά μας σπίτια και για τη δική μας ασφάλεια τελικά, να πούμε μεγαλόφωνα ότι δεν είναι δική μας επιλογή οι πλειστηριασμοί, δεν είναι δικό μας έργο, κι ότι δεν είμαστε ενάντια σε μια κοινωνία που στενάζει, της οποίας μέρος είμαστε κι εμείς.

Την κοινωνική ειρήνη και τη συνταγματική νομιμότητα την έχουν προ πολλού διασαλεύσει αυτοί που μας οδήγησαν ως εδώ. Όταν λοιπόν θα στέκονται απέναντι στην κοινωνία με την αστυνομία το στρατό και τις αύρες τους, με τίνος το μέρος θα είμαστε; ‘Όταν οι γονείς μας, οι σύζυγοί μας και τα παιδιά μας θα βρεθούν αντιμέτωποι με τις δυνάμεις αυτές, εμείς πού θα είμαστε; Αναμένουμε την καταδικαστική απόφαση επειδή θέτουμε το ερώτημα.