Ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας Εργαζομένων Τράπεζας Αττικής για την επιχειρησιακή

ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΜΙΣΘΩΝ: Η ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΖΩΗΣ

Αυτή τη φορά θα πρέπει να ξεκινήσουμε συγχαίροντας τη Διοίκηση… Σπεύδοντας να πιστώσει τους λογαριασμούς μας με την προκαταβολή μισθού το βράδυ της Παρασκευής, αφενός, συνέβαλε στο να περάσουμε ένα… ωραιότατο εορταστικό τριήμερο και, αφετέρου, μας απάλλαξε από ατελείωτες ώρες υπολογισμών με πίνακες, μισθοδοσίες και αριθμομηχανές. Σε κάθε περίπτωση, αυτή η σαρακοστή απέκτησε νόημα, εγκαινιάζοντας μια περίοδο με τις απολαβές μας λεηλατημένες και τις συνθήκες της καθημερινότητάς μας να επιδεινώνονται δραματικά.

Η εισβολή της νέας πραγματικότητας στις ζωές μας ήταν σαρωτική. Το Σάββατο, τα τηλέφωνα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πήραν φωτιά. Η προκαταβολή που είδαμε στους λογαριασμούς μας ήταν πετσοκομμένη σχεδόν κατά το μισό (κάποιοι μάλιστα βρέθηκαν να αναρωτιούνται πώς θα περάσουν ένα δεκαπενθήμερο με 250€…). Το σοκ που βίωσε ο καθένας από μας βλέποντας να αποκρυσταλλώνεται στο δικό του εισόδημα η νέα επιχειρησιακή σύμβαση ήταν μεγάλο. Άλλο να περιμένεις γενικά μειώσεις κι άλλο να τις βλέπεις να επηρεάζουν τη ζωή σου, την προσωπική και οικογενειακή σου κατάσταση.

Χρειάστηκε να φτάσουμε στην Τρίτη για να ενημερωθούμε στοιχειωδώς από τη Διοίκηση. Τώρα περιμένουμε όλοι με αγωνία την εκκαθάριση (να δούμε κι αυτή την περιβόητη εξομάλυνση… Παρεμπιπτόντως, εκκρεμούν κι οι αναδρομικές περικοπές του Γενάρη-Φλεβάρη …). Όμως ήδη η γενική εικόνα για το εγγύς μέλλον μας έχει αποκαλυφθεί. Πιθανότατα όλοι μας, ενώ μεν την αναμέναμε, ταυτόχρονα προσπαθούσαμε όλο αυτό τον καιρό να την παραβλέψουμε, να την απωθήσουμε ή να την αποδεχτούμε ως άλλη μια πρόσκαιρη δυσκολία που με κάποιο τρόπο θα την ξεπεράσουμε και δη σχετικά αναίμακτα. Μια τέτοια βίαιη μεταβολή ωστόσο δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για ευοίωνες προσδοκίες. Οι αντικειμενικές συνθήκες είναι εδώ για να μας θυμίζουν την υποβάθμιση των συνθηκών της ζωής μας.

Το μεγάλο ποσό που λείπει πια από τη μισθοδοσία μας κάλυπτε για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων αποκλειστικά ανελαστικές δαπάνες. Κι αν παλιότερα, παράλληλα με τις μειώσεις προωθούνταν και ορισμένα αντισταθμιστικά ημίμετρα/ασπιρίνες (π.χ. ρυθμίσεις δανείων) ώστε τουλάχιστον να εξακολουθούν να καλύπτονται κάποιες βασικές ανάγκες, τώρα πια ούτε αυτό δε γίνεται. Οι μισθοί μας μειώθηκαν «μεσοσταθμικά κατά 17,74%», αλλά το κόστος ενοικίων, διδάκτρων, τροφίμων, φαρμάκων δε θα μειωθεί ανάλογα. Θα παραμένει σταθερό (αν δεν αυξηθεί κιόλας…). Βρισκόμαστε πλέον αντιμέτωποι με μια σαρωτική αλλαγή της καθημερινότητάς μας, αυτού που κάποιοι αποκαλούν «κοινωνικό μας στάτους»… Μένει τώρα σε μας, να ανακαλύψουμε τρόπους για να συνεχίσουμε να καλύπτουμε τις ανάγκες μιας σκληρής καθημερινότητας με πολύ λιγότερα χρήματα.

ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΜΑΣ…

Γιατί όμως όλα αυτά; Δε θα σταθούμε καν στα όσα ισχυρίζεται το προεδρείο του ΣΥΤΑ. Ούτως ή άλλως, δε λέει τίποτα διαφορετικό από τη Διοίκηση της Τράπεζας. Κινδυνολογεί βέβαια περισσότερο, για να μας πείσει για την ορθότητα της επιλογής του, κρούει τον κώδωνα για «ατυχήματα», μπας και μας κάνει να δεχθούμε τη σαρωτική μείωση των μισθών μας περίπου σαν νίκη και να μην αναλωνόμαστε σε «γκρίνια», όπως χαρακτηρίζει τη δίκαιη αγανάκτηση που νιώθουμε.

Η Διοίκηση της Τράπεζας λοιπόν, στη χθεσινή επιστολή της, επισημαίνει ότι οι μειώσεις έγιναν για την «περαιτέρω ανάπτυξή της και ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας» της Τράπεζας. Δε μιλάει για «αυθυπαρξία» της Τράπεζας, θα ήταν γελοίο άλλωστε να ισχυριστεί ότι η Αττικής κινδυνεύει από τους εργαζόμενούς της. Ούτε η κριτική τους, ούτε ενδεχόμενες κινητοποιήσεις τους δε θα προκαλούσαν «αρνητική δημοσιότητα» σε μια Τράπεζα που βρίσκεται στο στόχαστρο ενός άγριου πολέμου συμφερόντων. Αυτήν αντίθετα την προκάλεσε και πάλι η Διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδος που πριν από λίγες ημέρες έβγαλε, για μια ακόμη φορά, μέσω επιλεκτικών διαρροών, την Αττικής στη σέντρα ανακυκλώνοντας το σίριαλ του Σεπτέμβρη. Κι όλα αυτά μόνο και μόνο για να προκαλέσει αντιπερισπασμό σε δημοσιεύματα που κατήγγειλαν τις ευθύνες της για τη διαφυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό κατά τη διάρκεια των capital control (δηλαδή, για πολύ πιο σοβαρές και με σημαντικότερες συνέπειες παραβιάσεις από αυτές για τις οποίες κατηγορήθηκαν και απολύθηκαν κάποιοι συνάδελφοί μας). Εμείς οι «καλοπληρωμένοι» και «όχι αρκετά αποδοτικοί» εργαζόμενοι θα κληθούμε και πάλι να αντιμετωπίσουμε τα απόνερα από το «ρεπορτάζ» του Βήματος. Αποδεικνύεται λοιπόν περίτρανα ότι δεν είναι οι εργαζόμενοι το πρόβλημα. Κι αν κάποιος θέλει πραγματικά να υπερασπιστεί την «αυθυπαρξία» της Τράπεζας θα πρέπει να αναμετρηθεί με συγκεκριμένους παράγοντες (όπως π.χ. τον κ. Στουρνάρα), αντί να αναλώνεται σε αβρότητες και φιλοφρονήσεις μαζί του...

Όπως λοιπόν ευθαρσώς λέει η Διοίκηση, η μείωση των μισθών μας έγινε «για να αναπτυχθεί περαιτέρω» η Τράπεζα, με την ανάπτυξή της φυσικά να περνάει πάνω από τα δικές μας πλάτες. Μπορεί ενδεχομένως κάποιοι λίγοι να χαίρονται που «παραχώρησαν» ένα μέρος του μισθού τους για τον ευγενή αυτό σκοπό ή να πιστεύουν πραγματικά ότι στο μέλλον «μόνο κερδισμένοι θα βγουν». Είναι αμφίβολο όμως αν αυτό μπορεί κανείς να το πει στο σύντροφό του, τα παιδιά του ή τους γονείς του για να τους εξηγήσει γιατί πια τα πράγματα στο σπίτι τους δεν θα είναι ποτέ πια τα ίδια…

Μένει βέβαια ένα ερώτημα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε, όταν οι δικοί μας θα μας ρωτήσουν τι κάναμε για να υπερασπίσουμε τους μισθούς μας, την ποιότητα ζωής μας, τη δυνατότητά μας να καλύπτουμε ικανοποιητικά τις ανάγκες μας, τι μάχη τέλος πάντων δώσαμε πριν χάσουμε όσα χάσαμε. Θα πρέπει λοιπόν να εξηγήσουμε ότι ο Σύλλογός μας αποφάσισε, πλειοψηφικά, σε μια ΓΣ, να αποδεχθεί μια «επιστημονικά και τεχνοκρατικά» τεκμηριωμένη πρόταση του προεδρείου του που μίλαγε… γενικά κι αόριστα για μειώσεις, υποσχόμενο, εξίσου γενικά κι αόριστα «κάτι καλύτερο» από το 25% που αρχικά ζήταγε η Διοίκηση. Και να επιμένει ότι δε χρειάζεται ούτε να κινητοποιηθούμε, ούτε να απεργήσουμε, ούτε να φωνάξουμε, ούτε να διεκδικήσουμε. Αποκλείοντας οποιαδήποτε σχετική πρόταση μετά βδελυγμίας, με τρόπο σκαιό, σαν «επαναστατική γυμναστική»… Ε, μάλλον ήρθε η ώρα να απολογηθούν κάποιοι απέναντί μας, τώρα που τα εκπληκτικά αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης που έκαναν τα βιώνουμε όλοι μας. Και να παραδεχθούν επιτέλους ότι το να αντιμετωπίζεις την εργοδοσία έχοντας παραιτηθεί από τα βασικά σου όπλα είναι σαν ένας πυγμάχος να ανεβαίνει στο ρινγκ με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα, με ένα και μόνο ερώτημα στο κεφάλι του: πόσο ξύλο θα φάει.

Μειώθηκε λοιπόν το «μισθολογικό  κόστος». Μόνο που οι εργαζόμενοι δεν είναι «λειτουργικά έξοδα», σαν το νερό και το ρεύμα. Δεν είναι ντουβάρια, ούτε υπολογιστές. Είναι άνθρωποι με ανάγκες και υποχρεώσεις. Τις οποίες πια αδυνατούν να καλύψουν. Οι εργαζόμενοι δεν είναι ούτε απλά ένας «μηχανισμός εφαρμογής των στρατηγικών επιλογών και της αποτελεσματικής επιχειρησιακής λειτουργίας», όπως λέει η Διοίκηση. Η λειτουργία και η ύπαρξη της Τράπεζας είναι προϊόν της δικής μας εργασίας (ακόμα και όταν οι υπόλοιποι επικουρικοί συντελεστές παραγωγής δε λειτουργούν, όπως στην περίοδο της κατάρρευσης του μηχανογραφικού συστήματος).

«ΑΤΕΝΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΕ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ»…

Ο πρόεδρος του ΣΥΤΑ βλέπει εργαζόμενους που ατενίζουν το μέλλον με σιγουριά κι αισιοδοξία κι απαιτεί την ευγνωμοσύνη μας και βέβαια δεν μπορούμε να του στερήσουμε αυτό το δικαίωμα. Όπως άλλωστε κι ο παλιός του γνώριμος (άλλος ένας υπερασπιστής των συμφερόντων μας…) υφυπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων που όταν κυκλοφορεί στο δρόμο πνίγεται στις αγκαλιές του κόσμου ενώ οι ελευθεροεπαγγελματίες του ζητούν να βάλει κι άλλες εισφορές…

Μπορεί ακόμα να επιχαίρει για τις περιορισμένες μειώσεις της προηγούμενης ΕΣΣΕ, αποφεύγοντας ωστόσο επιμελώς να αναφέρει ότι αυτές ήρθαν σωρευτικά στις οριζόντιες μειώσεις της τάξης του 9,5% που επιβλήθηκαν με την κλαδική σύμβαση της ίδιας περιόδου. Τότε τη «βρώμικη δουλειά» την είχε φέρει σε πέρας η ηγεσία της ΟΤΟΕ, τώρα την ανέλαβε ο ίδιος.

Εμείς όμως πρέπει να δούμε πώς φθάσαμε ως εδώ προκειμένου να αποφύγουμε να επαναλάβουμε τα ίδια λάθη στο μέλλον. Επειδή η νέα επιχειρησιακή σύμβαση μολονότι θέτει  ένα ασφυκτικό πλαίσιο για την επόμενη τριετία, δεν πρόκειται να είναι το τέλος της διαδρομής, πόσο μάλλον η «βάση να εκκινήσουμε και πάλι … για νέους νικηφόρους συνδικαλιστικούς αγώνες». Δεν αποτελεί παρά ένα σημείο με απότομη κλίση σε μια διαρκώς συνεχιζόμενη καθοδική πορεία. Τα ακόμα χειρότερα έπονται εκτός αν μπορέσουμε να τα αποτρέψουμε προβάλλοντας αποτελεσματικές αντιστάσεις και σίγουρα όχι αναθέτοντας εν λευκώ, σε πνεύμα τυφλής εμπιστοσύνης τις διαπραγματεύσεις για τη δική μας ζωή σ’ αυτούς που μας έφτασαν ως εδώ.