Ανακοίνωση για την επιχειρησιακή σύμβαση στην Τρ Αττικής

Ο πανωλεθρίαμβος της επιχειρησιακής και το μπούλινγκ στους εργαζόμενους

Όσες φορές αποπειραθήκαμε εδώ και μήνες να θέσουμε το ζήτημα της κατάρτισης ενός διεκδικητικού πλαισίου για νέα επιχειρησιακή σύμβαση, λαμβάναμε την ίδια μονότονη απάντηση για το πρώιμο της συζήτησης που θα γινόταν «όταν έρθει η ώρα». Έπειτα, όταν πια η ώρα είχε περάσει κι έπρεπε να επιστρατευθεί κάτι άλλο, μας ανακοινώθηκε ότι υπήρξε «συμφωνία κυρίων» μεταξύ του προεδρείου του ΣΥΤΑ και της διοίκησης της Τράπεζας για επέκταση ισχύος της τελευταίας σύμβασης μέχρι το τέλος του χρόνου.

Όταν λοιπόν ήρθε αργά το μεσημέρι της Τρίτης πρόσκληση για συνεδρίαση του Δ.Σ. του ΣΥΤΑ το πρωί της Τετάρτης προκειμένου να εγκρίνει νέα επιχειρησιακή σύμβαση τριετούς διάρκειας, αποδείχτηκε ότι η συμφωνία κυρίων ήταν τελικά συμφωνία της πλάκας. Μια τέτοια διαπίστωση θεωρητικά θα προκαλούσε έκπληξη αλλά δεδομένης της ιστορικής αξιοπιστίας της ηγεσίας του Συλλόγου μας, ήταν το απολύτως αναμενόμενο.

Αυτό από μόνο του δεν είναι απαραίτητα αρνητικό. Κι εμείς προτιμάμε μια γραπτή συμφωνία από το να επαφιόμαστε στην μπέσα των εκάστοτε διοικούντων, πόσο μάλλον όταν αυτοί έχουν αποδείξει ότι δεν διαθέτουν. Αλλά προφανώς το σημαντικό είναι το περιεχόμενο της συμφωνίας που υπογράφει κανείς κι ως προς αυτό τα πρώτα μηνύματα ήταν ανησυχητικά.

Καταρχήν ήταν η μεθόδευση για άλλη μια φαστ τρακ διαδικασία με σκοπό την αποφυγή κάθε διαλόγου πάνω σε αυτό το πλαίσιο -αποστολή της πρόσκλησης την παραμονή λίγο πριν το σχόλασμα, χωρίς να δοθεί γραπτώς το πλαίσιο στο οποίο καλούμασταν να τοποθετηθούμε, μια τροχάδην ανάγνωσή του στη συνεδρίαση, έξι σηκωμένα χέρια και μετάβαση στο επόμενο θέμα. Η ανησυχία έγινε βεβαιότητα με την εισαγωγική επίκληση του προέδρου του ΣΥΤΑ, σταθερό μοτίβο, όποτε έχει να ανακοινώσει δυσάρεστα. «Για να υπάρχουν εργαζόμενοι πρέπει να υπάρχει Τράπεζα». Ανθρώπινο αίμα άρχισε να μυρίζει.

Αν κάποιες άλλες φορές ένα κανονιστικό κείμενο χρειάζεται ενδελεχή και συγκριτική μελέτη για να εντοπίσει κανείς πιθανά προβλήματα, η συγκεκριμένη δεν ήταν τέτοια περίπτωση. Οποιοσδήποτε μπει στον κόπο να κάνει έστω μια διαγώνια ανάγνωση μπορεί να διαπιστώσει την κατακρεούργηση της συμπληρωματικής περίθαλψης.

Για πρώτη φορά εισάγονται πλαφόν και κόφτες, για κάθε εργαζόμενο ατομικά αλλά και σε επίπεδο συνολικού πληθυσμού, τόσο στη γενική ιατροφαρμακευτική δαπάνη, όσο και στις επιμέρους ειδικές. Τουτέστιν, αν είναι να αρρωστήσουμε ελαφρά έχει καλώς, αν όμως προκύψει σοβαρότερο νόσημα πρέπει να αποδεχθούμε ότι η υγεία μας αποτελεί κόστος για την Τράπεζα, το οποίο δεν πρόκειται να αναλάβει, έχει αποδείξει εξάλλου ότι δεν έχει πρόβλημα ακόμα και να απολύσει εργαζόμενους με προβλήματα υγείας ως «μη παραγωγικούς». Τα ποσά των αποζημιώσεων αναπροσαρμόζονται προς τα κάτω, σε κάποιες περιπτώσεις ίσως χάριν στρογγυλοποίησης, κάτι που δεν μπορεί να ισχύει βέβαια όταν αναφερόμαστε σε μείωση από τα 1.078 στα 900 ευρώ. Προληπτικές εξετάσεις και θεραπείες πετσοκόβονται κι από εξάμηνες γίνονται ετήσιες. Ειδικά στο οδοντιατρικό σκέλος δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος. Η περικοπή των προληπτικών θεραπειών αναπόφευκτα θα δημιουργήσει προβλήματα που θα απαιτούν επεμβατικές θεραπείες στις οποίες επίσης πέφτει μαχαίρι. Η στοματική υγιεινή είναι λοιπόν που απειλεί την επιβίωση της Τράπεζας…

Με τις περικοπές στις παροχές υγείας να συνιστούν και μείωση του έμμεσου μισθού, οι απολαβές μας υπολείπονται όλο και περισσότερο από τις ανάγκες μας. Το χάσμα δεν καλύπτεται ούτε με κουπόνια ούτε με εκπτωτικές προσφορές για διακοπές σε ξενοδοχεία των 300 ευρώ ανά διανυκτέρευση…

Η, αναπόφευκτα συγκρατημένη στους πανηγυρισμούς της, ανακοίνωση του ΣΥΤΑ χαρακτηρίζει τη νέα σύμβαση κατάκτηση, μόνο που για να υπάρξει κατάκτηση πρέπει πρώτα να υπάρξει διεκδίκηση κι ο ΣΥΤΑ όχι μόνο δε διεκδίκησε απολύτως τίποτα αλλά μας νουθετεί να εργαζόμαστε αγόγγυστα με την προοπτική ότι, «συν τω χρόνω» και «στο μέτρο που τα οικονομικά μεγέθη της επιχείρησης το επιτρέπουν» και αν η κερδοφορία είναι η επιθυμητή, μπορεί να δούμε «το καθεστώς κινητροδότησης και ανταμοιβής για την επίτευξη του προσδοκώμενου κερδοφόρου αποτελέσματος». Μίλησε κανείς για ατομικούς στόχους;

Εκεί όμως που δεν υπάρχει κανένα περιθώριο πια να παίζει κανείς με τις λέξεις είναι όταν διακυβεύονται οι θέσεις εργασίας. Η ρήτρα περί «βούλησης» της Τράπεζας για προστασία της απασχόλησης τελεί πάντα υπό την αίρεση του «προγράμματος αναδιοργάνωσης». Ο Διευθύνων βέβαια μας ανακοίνωσε προ εβδομάδων ότι η Τράπεζα «έχοντας επιτύχει πλέον την εξυγίανση του ισολογισμού της, υψηλά επίπεδα ρευστότητας και επαρκή κεφάλαια, θέτει σε πλήρη εφαρμογή το επιχειρηματικό σχέδιο ανάπτυξης…», αλλά αυτή η ανάπτυξη δεν αφορά ούτε χωρά τους εργαζόμενους, οι οποίοι είναι εσαεί υπό αναδιοργάνωση. Και πάνω που ο ΣΥΤΑ επιχαίρει για την εργασιακή ειρήνη έρχεται η εργοδοσία, με σαδιστικό σχεδόν τρόπο, να δείξει πώς την εννοεί.

Στο στόχαστρο και πάλι είναι εργαζόμενοι της ΔΔΚ, άγνωστο με ποια κριτήρια επιλεγμένοι, που καλούνται πάλι με εκφοβισμούς και πιέσεις να αποχωρήσουν «οικειοθελώς». Απέναντι σε αυτή τη νέα μετωπική επίθεση έχουμε να επιλέξουμε: θα κλαψουρίζουμε ότι «ο δανεισμός εργαζομένων στην Τράπεζα σε τρίτο δεν εξυπηρετεί ούτε την Τράπεζα ούτε τα συμφέροντά μας» σταυρώνοντας τα χέρια και αφήνοντας τους συναδέλφους (και μελλοντικά κι εμάς) να εκβιάζονται ή θα υπερασπιστούμε τις θέσεις εργασίας τους που είναι και θέσεις εργασίας ΜΑΣ;

Για εμάς δεν είναι επιλογή αλλά μονόδρομος.