Ανακοίνωση για τη νέα κλαδική σύμβαση

 ΝΕΑ ΚΛΑΔΙΚΗ: 

ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΣΥΝΤΑΞΗΣ,

ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΥΡΩΣΗ

Μετά “βαίων και κλάδων” υποδέχεται ο κλάδος τη νέα συλλογική σύμβαση που διατυμπανίζει η πλειοψηφία της ΟΤΟΕ. Για άλλη μια φορά, τελευταία στιγμή δηλαδή λίγο πριν τη λήξη της 3μηνης μετενέργειας, οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές συμφώνησαν σε αυτά που ήθελαν οι τραπεζίτες, ξεπουλώντας εντελώς τον κλάδο στην πιο κρίσιμη στιγμή του.

Μάλιστα, η ξεφτίλα τους ήταν τέτοια αυτή τη φορά που δεν δίστασαν να πάρουν πίσω ακόμα και τη μια και μοναδική 24ωρη απεργία που είχαν προκηρύξει για τις 20 Μάρτη, προφανώς γιατί τους το ζήτησαν τα αφεντικά τους. Γιατί οι τραπεζίτες δεν ήθελαν ούτε μια ώρα απεργιακού αγώνα, θέλουν πλήρη εργασιακή ειρήνη και σιγή νεκροταφείου, ξορκίζουν τους αγώνες, είχαν διαισθανθεί την αγωνιστική ανάταση του κλάδου και οι πυροσβέστες της ΟΤΟΕ για άλλη μια φορά έκαναν καλά τη δουλειά τους.

Και ποια έιναι αυτή η σύμβαση; Καταρχήν, ας γνωρίζουν οι συνάδελφοι ότι τόσο είχε πρεμούρα η ΟΤΟΕ να παρθεί απόφαση στο Γενικό Συμβούλιο της 18ης Μάρτη και να ακυρωθεί η απεργία 20/3, τόσο τους νοιάζουν οι δημοκρατικές διαδικασίες, που οι παρατάξεις που υποστήριξαν τη σύμβαση (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΟΙ) παρουσίασαν προφορικά τις διατάξεις της, δεν μοίρασαν καν γραπτό το κείμενο και δεν ήθελαν να δώσουν το λόγο στις παρατάξεις της μειοψηφίας, γελοιποιώντας τη διαδικασία. Οπότε άγνωσται οι βουλαί της ΟΤΟΕ για αυτό που θα υπογραφεί στο τέλος. Την καλοστημένη αυτή παράσταση στο ΓΣ δεν θελήσαμε να νομιμοποιήσουμε, οπότε καταψηφίσαμε και αποχωρήσαμε μαζί με άλλους συναδέλφους.

Ø  Πρώτο και σημαντικότερο είναι το θέμα της ρήτρας ενάντια στις απολύσεις, που φυσικά δεν υπήρξε. Το περίφημο ευχολόγιο για “βούληση για προστασία της απασχόλησης” μπήκε ξανά, είναι τόσο γενικό και άρα χειρότερο ως διατύπωση αυτή τη φορά, και δεν προστατεύει από μαζικές απολύσεις, συγχωνεύσεις, κλεισίματα καταστημάτων, απόσχιση κλάδου που υπάρχουν στα σχέδια αναδιάρθρωσης των τραπεζών. Γι αυτό και η Τράπεζα Πειραιώς την Παρασκευή, την ημέρα δηλαδή που τα βρήκαν με την ΟΤΟΕ, ανακοίνωσε και σε νέα τμήματα που ασχολούνται με τη διαχείριση δανείων ότι θα μεταφερθούν σε fund πολύ σύντομα, μαζί με τα πακέτα που θα πουληθούν. Δηλαδή, περίπου 1500 εργαζόμενοι θα πάψουν να έιναι τραπεζουπάλληλοι, αν υλοποιηθούν τα σχέδια της Πειραιώς. Τι θα απαντήσουν σε αυτούς τους εργαζόμενους; Γι αυτό και οι τραπεζίτες συνεχίζουν να διοχετεύουν στα οικονομικά ΜΜΕ πληροφορίες για μείωση χιλιάδων θέσεων εργασίας το 2019 και το 2020, με μαζικά κλεισίματα καταστημάτων. Αυτή είναι η περίφημη προστασία της απασχόλησης.

Ø  Στο μισθολογικό, όλοι καταλαβαίνουν ότι η σταδιακή αποκατάσταση των απωλειών που διατυμπάνιζε η ομοσπονδία δεν ήρθε ούτε φέτος. Γιατί από το 10,5% των μειώσεων το 2013 ως το 0,5% υπάρχει μια απόσταση. Αν όλη η φασαρία έγινε γιατί οι τραπεζίτες πρότειναν 2 ευρώ από το 2020, ποιον πείθουν όταν εξασφάλισαν 5 ευρώ και μάλιστα σε 9 μήνες από τώρα (1/12, δηλ επίσης το 2020);; Η προπαγάνδα μπορεί να κάνει λόγο για 2,75%, όμως αυτό θα έιναι στο τέλος της τριετίας για όσους αντέξουν να μείνουν στον κλάδο, κι έτσι οι τράπεζες ως το 2021 θα επιβαρυνθούν με τις τεράστιες αυξήσεις του 1%. Αλήθεια, το επίδομα ισολογισμού που δεν έχει καταργηθεί αλλά ανασταλεί υποτίθεται, να το ξεχάσουμε ε; Η αύξηση της φορολογίας από 1/1/2020 είναι σαφώς μεγαλύτερη από το 0,5%, οπότε δεν το λες και αυξήσεις αυτό με απλά μαθηματικά.

Ø  Για τα δάνεια των συναδέλφων, ούτε καν προγράμματα διευκόλυνσης για τους συναδέλφους που δυσκολεύονται να είναι ενήμεροι. Στα στεγαστικά, 2% επιτόκιο όταν πελάτες έχουν δάνεια με επιτόκιο λίγο πάνω από 1%. Αυτά παθαίνεις όταν σκέφτεσαι εντελώς συντεχνιακά, και δεν καταγγέλεις τα ληστρικά επιτόκια και την τοκογλυφία των τραπεζών, έρχεται και η σειρά σου και μάλιστα το ομολογούν κυνικά οι τραπεζίτες: “αυτά δίνουμε στην κοινωνία, αυτά θα δίνουμε και στους τραπεζουπαλλήλους”.

Ø  Για το ωράριο, δεν τέθηκε καν μείωση χρόνου εργασίας από πλευράς ΟΤΟΕ, (πχ 7ωρο), λόγω της ψηφιοποίησης. Η μείωση του ωραρίου συναλλαγών, που ήταν αίτημά μας τόσα χρόνια αφού αποδείχθηκε εντελώς εις βάρος των κατ/των από την αύξησή του το 2002, τώρα ήταν επιλογή των τραπεζιτών για να γλιτώσουν τα πρόστιμα της επιθεώρησης εργασίας.

Ø  Το καλύτερο δε είναι η υπογραφή και με τη βούλα στην αξιολόγηση βάσει στόχων ανά μονάδα. Αυτό βέβαια ισχύει εδώ και χρόνια, το πέρασαν και στη σύμβαση και το παρουσιάζουν ως θετικό! Δηλαδή, ένα βήμα πιο κοντά στη σύνδεση μισθού και παραγωγικότητας, ό,τι θέλει η εργοδοσία. Μα δεν έχουν ακούσει τους αγώνες των δημοσίων υπαλλήλων ενάντια στην αξιολόγηση, επειδή είναι η είσοδος των απολύσεων; Δεν είδαν την απόλυση εργαζομένων του ΟΤΕ πρόσφατα λόγω χαμηλής αξιολόγησης; Αντί να προασπίζουν τους κανονισμούς εργασίας και τη μη χειροτέρευσή τους (όπως έγινε στην Τρ. Αττικής τον Μάρτιο), υπογράφουν και την αλλαγή της αξιολόγησης, δουλεύοντάς μας δήθεν ότι μας προστατεύουν από τους ατομικούς στόχους.

Ø  Κουβέντα φυσικά για τους χιλιάδες ενοικιαζόμενους εργαζόμενους που εργάζονται και αυξάνονται στις τράπεζες με μισθούς πείνας με το σύγχρονο δουλεμπόριο, τους χιλιάδες εργαζόμενους με ατομικές συμβάσεις και προγράμματα, που είναι οι μόνοι που προσλαμβάνονται στις τράπεζες πλέον και αντικαθιστούν τους εργαζόμενους που αποχωρούν με τις εθελούσιες. Είναι όλο και λιγότεροι αυτοί που “πιάνονται” από αυτή τη σύμβαση, και όλο και περισσότεροι οι ελαστικά εργαζόμενοι. Δηλαδή, για να μην είμαστε άδικοι, έγινε κουβέντα αλλά ήταν κυριολεκτικά μόνο αυτό: μια προφορική συμφωνία (εδώ γελάνε!) ότι δεν θα επεκταθεί η εξωτερίκευση εργασιών (outsourcing) στους κλάδους που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες…

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι. Καταλαβαίνουμε ότι πολλοί συνάδελφοι θα ένοιωσαν ανακούφιση. Αυτό έχουν καλλιεργήσει οι ξεπουλημένοι συνδικαλιστές, ότι μας αξίζει το ελάχιστο, το μη χείρον βέλτιστον, έρχεται ο Αρμαγγεδώνας κι αυτοί μας διασφαλίζουν δήθεν με συμβάσεις υποταγής και ήττας και πρέπει να τους χρωστάμε και χάρη.

Για την ανάγκη ανάληψης  δράσης για την κλαδική πριν αρχίσει η μετενέργεια είχαμε προειδοποιήσει ήδη από το συνέδριο της ΟΤΟΕ το Νοέμβρη. Αλλά εκεί στον προγραμματισμό «δράσης» της, η ηγεσία είχε ως πρώτο ζήτημα στην ατζέντα της όχι την κλαδική σύμβαση αλλά την «εταιρική διακυβέρνηση», δηλαδή τη θέση των ίδιων στα διοικητικά συμβούλια των τραπεζών. Μέχρι να ’ρθει η αύξηση του 0,5% στους μισθούς, οι αποζημιώσεις και τα έξοδα παράστασης των μελών των ΔΣ δεν βλάπτουν... ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΟΙ αρνήθηκαν οποιαδήποτε δράση, επίτηδες άφησαν τελευταία στιγμή κολλημένοι στον τοίχο να δεχθούμε ως σωτηρία μια σύμβαση όπως όπως, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των τραπεζιτών.

Το πλαίσιο της ΟΤΟΕ ήταν τόσο γενικό κι αόριστο, χωρίς συγκεκριμένους στόχους (προστασία της απασχόλησης αντί για δέσμευση ενάντια σε απολύσεις – αποσχίσεις, αποκατάσταση των απωλειών αντί για συγκεκριμένα ποσοστά αυξήσεων - επαναφορά επιδομάτων πχ πολυετίας, ισολογισμού κλπ) ώστε το καθετί να μπορεί να παρουσιαστεί ως νίκη! Ενώ η απέναντι πλευρά έρχεται προετοιμασμένη και όλοι οι τραπεζίτες σε κοινή γραμμή να μη δώσουν τίποτα, η πλευρά των συγκεκριμένων παρατάξεων είναι σε γραμμή υποχώρησης, αρνείται το συντονισμό, την εμπλοκή των εργαζομένων με γενικές συνελεύσεις, τον αγώνα και ένα πρόγραμμα δράσης, δεν θέλει να κερδίσουμε αλλά να χάσουμε. Αποδεικνύεται ότι χωρίς αγώνα μόνο τέτοιες συμβάσεις μπορούν να υπογραφούν, ακίνδυνες για τους εργοδότες και αρνητικές για τους εργαζόμενους. 

Πάντως, η πραγματικότητα είναι ότι η χειροτέρευση στα δικαιώματά μας είναι τόσο μεγάλη και ραγδαία, και με την προηγούμενη κλαδική σύμβαση και με αυτήν, που γι αυτό χιλιάδες συνάδελφοι φεύγουν μαζικά από τον κλάδο με τις εθελούσιες, μεταξύ των οποίων και πολλοί νέοι. Γιατί νοιώθουν φόβο και τρομοκρατία, και όχι ασφάλεια όπως δήθεν παρουσιάζουν οι υποταγμένοι συνδικαλιστές, γιατί δεν βλέπουν αντιδράσεις στα σχέδια των τραπεζιτών. Κι εμείς θέλουμε την άθληση και τα πολιτιστικά δρώμενα από τα συνδικάτα, αλλά δεν βάζουμε το τέννις και το βόλει πάνω από την προστασία της μητρότητας στις εργαζόμενες των τραπεζών, που δεν εφαρμόζεται ακόμα στην Τράπεζα Πειραιώς για παράδειγμα.

Αλήθεια, θα τολμήσουν τώρα να περάσουν από τους ίδιους χώρους δουλειάς που έβγαζαν τους πύρινους λόγους να εισπράξουν τη γιούχα; Να υποθέσουμε ότι θα αφήσουν διαλυμένα τα νομαρχιακά παραρτήματα, μέχρι την επόμενη 3ετία;

Καμία εξουσιοδότηση στους συμβιβασμένους συνδικαλιστές να υπογράψουν αυτό το άθλιο κείμενο. Όσο πιο γρήγορα απαλλαγούμε από αυτούς, οργανωθούμε και αποφασίσουμε να διεκδικήσουμε τη ζωή που μας αξίζει ενάντια σε αυτούς που μας κλέβουν καθημερινά, τόσο καλύτερα για εμάς και τα δικαιώματά μας.

http://pantrapezikosxhma.blogspot.com

Ανακοίνωση της Πρότασης Προοπτικής για την κλαδική σύμβαση

 

 

ΝΙΚΗ!

Η Πρόταση Προοπτικής όπως παρατήρησαν πολλοί συνάδελφοι δεν έβγαλε ούτε ανακοίνωση ούτε κάλεσμα για την προγραμματισμένη απεργία της ΟΤΟΕ στις 20/3. Ο λόγος είναι ένας και απλούστατος. Είχαμε απεριόριστη εμπιστοσύνη στους συναδέλφους της πλειοψηφίας ότι θα τα καταφέρουν να υπογράψουν κλαδική σύμβαση χωρίς να χρειαστεί να κουνηθεί κανένας μας από την καρέκλα του. Αυτό κάνουν άλλωστε τα τελευταία χρόνια  τόσο επιτυχημένα και δεν υπήρχε κανένας λόγος να χάσουμε την εμπιστοσύνη μας τώρα.               

Για να αποδώσουμε λοιπόν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, θέλουμε από τη μεριά μας να συγχαρούμε θερμά την ηγεσία της ΟΤΟΕ για τη σύμβαση που πέτυχε. Μια σύμβαση που δεν πέτυχε σχεδόν κανέναν από τους στόχους που είχε θέσει η ίδια η ΟΤΟΕ πριν την έναρξη της «διαπραγμάτευσης» αλλά παρ’ όλα αυτά, μέσα σε ένα τόσο δύσκολο κλίμα, όταν όλα γύρω μας γκρεμίζονται κτλ κτλ κατάφερε να την υπογράψει. Και πώς? Με τη γνωστή της μέθοδο.

Η ΟΤΟΕ, βράχος στην τακτική του «αγώνα» πίσω από κλειστές πόρτες σε γραφεία και διαδρόμους, χωρίς να κουράσει τους συναδέλφους, χωρίς να τους εκθέσει στα μάτια των αφεντικών αναγκάζοντάς τους να κάνουν απεργίες και άλλα τέτοια αναχρονιστικά (όπως έχει πει και ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ κ.Παναγόπουλος) πέτυχε μια σύμβαση τόσο καλή που δεν χρειάστηκε καν να δοθεί εγγράφως έτσι ώστε να υπερψηφιστεί από το Γενικό Συμβούλιο. Και στους συναδέλφους που αυτό το είδαμε με άσχημο τρόπο και αποχωρήσαμε από τη συνεδρίαση του ΓΣ, έχουμε να πούμε με δόση αυτοκριτικής, «όχι και τόση αχαριστία ρε παιδιά».       

Αλλά ας πάρουμε αναλυτικά τα σημαντικότερα σημεία της σύμβασης.

Προστασία της απασχόλησης: Οι συνάδελφοι της πλειοψηφίας (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΟΙ) μιλούν για βελτιωμένη ρήτρα, πράγμα που εμείς με την απειρία μας δεν μπορούμε να το διακρίνουμε, αφού οι τραπεζίτες μιλούν για διατήρηση της βούλησης. Στα ελληνικά που ξέρουμε διατήρηση δεν σημαίνει βελτίωση, βούληση δεν σημαίνει δέσμευση και σίγουρα δεν βλέπουμε κάπου τον «σαφή και κατηγορηματικό τρόπο» που διεκδικούσε η ΟΤΟΕ στις ανακοινώσεις της, αλλά σίγουρα κάποιο λάθος θα κάνουμε εμείς. Και δηλαδή, τι θα πει σαφήνεια? Δεν θα χαλάσουμε τις καρδιές μας, ξέρουμε πια να διαβάζουμε πίσω από τις γραμμές. Απλά, με αυτή τη βούληση στην προηγούμενη 3ετία δε χάθηκαν 10.000 θέσεις εργασίας στις 5 τράπεζες;

Σταδιακή αποκατάσταση των απωλειών: Μάλλον παράξενη η έναρξη της σταδιακής αποκατάστασης από 1/12/2019 κατά 0,5% μάλιστα για έναν ολόκληρο χρόνο, αλλά δεν είμαστε πλεονέκτες ούτε αχάριστοι. Η αύξηση είναι αύξηση, ακόμα κι όταν αντί για 2 ευρώ που πρότειναν οι τραπεζίτες, η ΟΤΟΕ πέτυχε 5 ευρώ τον 1^ο χρόνο – δηλαδή όχι ακριβώς τον 1^ο χρόνο... -  ,άλλα 5 ευρώ για τον 2^ο χρόνο και άλλα 17 περίπου όταν λήγει η σύμβαση, ώστε να μην πέσουν έξω οι τράπεζες με τις τεράστιες αυτές αυξήσεις. Και προφανώς αφού ματαίωσαν την απεργία, όταν στην πρότασή τους αρχές Μάρτη έλεγαν «δεν πάμε πίσω από το 6% που έχουμε χάσει», οι συνάδελφοι της πλειοψηφίας θεωρούν ότι αυτή είναι η αύξηση που ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας. Δεν ξέρουν αυτοί και ξέρουμε εμείς? Η ζωή είναι σκληρή στην μεταμνημονιακή Ελλάδα και καλά θα κάνουν οι συνάδελφοι να το πάρουν απόφαση. Στην τελική ολόκληρα κόμματα χρηματοδοτούνται με έναν εσπρέσσο το μήνα. Μην υποτιμάτε ούτε το ένα ευρώ συνάδελφοι. Ούτε θέλουμε μιζέριες για το επίδομα ισολογισμού, σιγά σιγά μέχρι το 2027 μπορεί να ανακτηθούν όλες οι απώλειες, μάζευε κι ας ειν και ρώγες.

Μείωση του ωραρίου συναλλαγών: Μάλλον αναγκαίο μέτρο μετά από τα απανωτά πρόστιμα που έχουν δεχτεί όλες οι τράπεζες από την επιθεώρηση εργασίας τα τελευταία χρόνια. Έτσι κι αλλιώς οι τράπεζες θέλουν να διώξουν τον κόσμο από τα καταστήματα, οπότε όλα μια χαρά. Win-Win που λένε. Τελικά πιο γρήγορα ήρθαν οι τραπεζίτες από τη ζωή στη δική μας θέση να επανέλθει το παλιό ωράριο, παρά οι φωτισμένοι συνδικαλιστές.. Βέβαια, το ωράριο εργασίας μας δεν αλλάζει καθόλου, αλλά ειπαμε…Να μην είμαστε και αχάριστοι.  

Στεγαστικά δάνεια συναδέλφων: Εδώ δυστυχώς τα πράγματα δυσκολευόμαστε να τα δούμε με τον ενθουσιασμό της πλειοψηφίας, αλλά θα κάνουμε μια φιλότιμη προσπάθεια. Συνέχιση του 2% για άλλα 3 χρόνια. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι και στην προηγούμενη κλαδική οι τραπεζίτες είχαν δεσμευτεί για ρύθμιση των δανείων των συναδέλφων, όρο που καταφανώς αθέτησαν, αλλά περασμένα ξεχασμένα. Αν δεν θέλουν τα αφεντικά να ρυθμίσουν τι μπορεί να κάνει και η ΟΤΟΕ δηλαδή? Εδώ η Εθνική κάνει μέχρι και συμψηφισμό απαιτήσεων σε συναδέλφους για 500 ευρώ και 3-4 δόσεις, από λογαριασμό με γονείς συνταξιούχους, στις λεπτομέρειες θα κολλήσουμε;

Ενημέρωση και συζήτηση για την ψηφιοποίηση των τραπεζικών εργασιών: Δεν καταλαβαίνουμε γιατί έπρεπε να κατοχυρωθεί σε σύμβαση μια συζήτηση-ενημέρωση και ειλικρινά ποια είναι η αξία της αφού οι εργαζόμενοι δεν θα μπορούν να ασκήσουν κάποιο βέτο ως προς τις τακτικές των τραπεζιτών, αλλά ίσως να είναι κάτι καλό. Ίσως και όχι. Σημασία έχει ότι μπήκαν στη σύμβαση οι λέξεις ψηφιοποίηση εργασιών για να μην μας περνάνε και για χωριάτες. Εύγε.

Πλαίσιο για την αξιολόγηση της απόδοσης: Συνάδελφοι η πραγματικότητα είναι σκληρή και αδυσώπητη. Δεν μπορούμε να μένουμε κολλημένοι σε σοβιετικού τύπου συστήματα όπως η μονιμότητα εργασίας. Επιτέλους η ΟΤΟΕ αναγνωρίζει την χρησιμοποίηση των ποσοτικών στόχων ως μέσο για την αξιολόγησή μας. Στην τελική τόσα χρόνια έτσι μας αξιολογούν οι τραπεζίτες, ως πότε πια θα κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Παρ’ όλα αυτά θα θέλαμε να πάρουμε κι εμείς λίγη από τη δόξα αυτού του σκέλους, γιατί για χρόνια προειδοποιούσαμε πως αν δέχεσαι τα bonus θα αναγκαστείς να δεχτείς και τους στόχους. Τότε οι πλειοψηφίες κραύγαζαν πως δεν συνδέεται το ένα με το άλλο. Χαιρόμαστε που εγκαταλείπουν επιτέλους τους λαϊκισμούς και εναρμονίζονται με τις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές».

Από κει και πέρα υπάρχουν και διάφορες παροχές σε θεσμικά που δεν χρειάζονται σχόλιο καθώς είναι θετικά, όμως κι εδώ υπάρχουν ψιλά γράμματα. Οι δύο επιπλέον γονικές άδειες ισχύουν από το Νοέμβρη και αφού θα έχουν εξαντληθεί όλες οι άλλες άδειες, σαν κάτι επείγον βρε παιδιά της τελευταίας στιγμής, αν και πολλοί δεν εξαντλούν ούτε τις κανονικές άδειες σε όλες σχεδόν τις τράπεζες... Βέβαια, θα έχουμε περισσότερο τέννις και πινγκ πονγκ, καθώς κι εδώ υπήρξε θρίαμβος.

Το καλύτερο βέβαια είναι αυτό που δεν γράφεται και κρίμα που η ΟΤΟΕ αποσιωπά έτσι τέτοιες επιτυχίες. Υπήρξε προφορική συμφωνία για να μην επεκταθεί κι άλλο η εξωτερίκευση εργασιών σε όλους τους κλάδους που καλύπτονται πάγιες ανάγκες. Ε, τώρα τα πιάσαμε τα λεφτά μας, επειδή οι τραπεζίτες δεν τηρούν ούτε αυτά που καταγράφονται στις συμβάσεις, σημαίνει αυτό ότι δεν θα τηρήσουν τη συμφωνία κυρίων;;

Το σημαντικό συναδέλφισσες και συνάδελφοι είναι ότι για άλλη μια φορά η ΟΤΟΕ κατάφερε να υπογράψει κλαδική σύμβαση. Μπορεί να έμειναν απ’ έξω οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, οι αποσχίσεις κλάδων, το outsourcing, τα μαζικά κλεισίματα καταστημάτων, να μην ρυθμίστηκαν τα δάνειά μας, να μην πήραμε ούτε το 1/10 των απωλειών, αλλά έχουμε σύμβαση. Αυτήν μας δώσανε, αυτήν πήραμε. Και αυτό είναι πάντα κάτι θετικό (για την ΟΤΟΕ). Φυσικά οι τραπεζίτες υπογράφουν εύκολα αυτές τις συμβάσεις που δεν τηρούνται και γίνονται κουρελόχαρτα. Γιατί μετά την αθέτηση της προηγούμενης κλαδικής ως προς την ρύθμιση των δανείων των συναδέλφων και την επανεξέταση της αποκατάστασης των απωλειών στο τέλος του 2018, θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας πως μπορεί να υπεγράφησαν κάποια πράγματα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα τηρηθούν κιόλας.

Αλλά μην ανησυχείτε συνάδελφοι. Η ΟΤΟΕ είναι εδώ. Για εσας. Χωρίς εσάς βέβαια. Δεν σας ήθελαν να απεργήσετε, να κάνετε συνέλευση, να πάρετε απόφαση για τον αγώνα, να έχετε λόγο για το πλαίσιο. Ποιοι είσαστε εσείς άλλωστε; Γι αυτό υπάρχει η ανάθεση.

ΧΟΡΤΑΣΑΜΕ ΑΠΟ ΠΡΟΘΥΜΟΥΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ

ΑΣ ΓΙΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ 6 ΑΠΡΙΛΗ

Πρωτοβουλία Εργαζομένων: Για το νέο κανονισμό εργασίας στην Τράπεζα Αττικής

 

Για το νέο κανονισμό εργασίας

«Το ΔΣ του Συλλόγου […] ενέκρινε [τον Κανονισμό] σε συνέχεια διαλόγου και κατάθεσης επί μέρους προσεγγίσεων».

Ευφημισμός, οπωσδήποτε, η διατύπωση για τη συνεδρίαση του Δ.Σ. του ΣΥΤΑ με θέμα το νέο κανονισμό εργασίας που κύλησε χωρίς εκπλήξεις. Από την αρχή της συνεδρίασης έγινε σαφές πως ό,τι κι αν λεγόταν εκεί μέσα δε θα είχε καμία σημασία, στο προτεινόμενο κείμενο κανονισμού δεν επρόκειτο να αλλάξει ούτε ένα σημείο στίξης και η όλη διαδικασία θα είχε καθαρά τελετουργικό χαρακτήρα. Άλλωστε την επόμενη ακριβώς ήμερα θα λάμβανε και ανάλογη τυπική έγκριση από το ΔΣ της Τράπεζας. Άρα οποιαδήποτε δυνατότητα να κατατεθούν και να συζητηθούν απόψεις ακόμα και μετά τη συνεδρίαση, όταν θα μπορούσαν όλοι να επεξεργαστούν το κείμενο του κανονισμού, είχε αποκλειστεί.

Με αυτά τα δεδομένα, την τελετή άνοιξε ο πρόεδρος του ΣΥΤΑ που αρχικά παρέλαβε το βραβείο σκηνοθεσίας ευχαριστώντας τους συντελεστές της παραγωγής. Η υποτιθέμενη «πρωτομιλία» του ήταν μια ανάγνωση του κανονισμού ώστε να βοηθηθούν και κάποιοι σύμβουλοι της ΔΗΣΚ που αποφεύγουν κείμενα μεγαλύτερα από ανάρτηση στο twitter.

Στη συνέχεια, στο βαθμό που αυτό ήταν δυνατό με μία πρώτη ανάγνωση, επισημάναμε (κάποια από) τα εμφανώς προβληματικά σημεία σε διατάξεις του νέου κανονισμού, επί των οποίων ο πρόεδρος έδωσε σαφείς, αναλυτικές και τεκμηριωμένες επεξηγήσεις όπως «δεν υπάρχει πρόβλημα» και «όλα θα πάνε καλά». Η γενική γραμματέας του ΣΥΤΑ ακόμα ψάχνει να βρει τα προβλεπόμενα κοινωνικά κριτήρια στις μετακινήσεις για να μας αποστομώσει.

Ακολούθησε η δευτερομιλία του προέδρου, με την οποία απένειμε συγχαρητήρια στον εαυτό του για το νέο, σύγχρονο, δημοκρατικό και λειτουργικό κανονισμό εργασίας και πλέον όλα ήταν έτοιμα για τη διεξαγωγή της ψηφοφορίας. Ηρωικές μορφές, οι σύμβουλοι της πλειοψηφίας που περίμεναν καρτερικά στα παρτέρια τους πότε θα έρθει η στιγμή να σηκώσουν το χέρι τους παραμένοντας σιωπηλοί προς αποφυγή ατυχημάτων. Την κρίσιμη στιγμή πάντως τα χέρια σηκώθηκαν συγχρονισμένα και η χορογραφία εκτελέστηκε με αρτιότητα. Ο πρόεδρος κήρυξε τη λήξη της συνεδρίασης και η αυλαία έπεσε.

«Σε σχέση με τον ΚΕΠ του 2004 δεν παρατηρούνται ουσιώδεις αποκλίσεις, ενώ συγκριτικά με τους ΚΕΠ των άλλων Τραπεζών η εικόνα είναι μικτή».

Η σκοπιμότητα της επιλογής μιας fast track διαδικασίας ήταν αντιληπτή εξαρχής. Είναι σαφές ότι οι μεταβολές με το νέο κανονισμό δεν είναι ευνοϊκές για εμάς. Η όποια εργασιακή σταθερότητα και ασφάλεια πλήττεται, καθώς η εργοδοσία επιδιώκει το εντελώς αντίθετο: εργασιακή ρευστότητα και ανασφάλεια. Τόσο για άμεση χρήση -στα πλαίσια της πρόθεσής της για περαιτέρω υποκατάσταση του υπάρχοντος δυναμικού-, όσο και για μελλοντική –έχοντας πλέον τη δυνατότητα να ανακυκλώνει διαρκώς εργαζόμενους διαφορετικών ταχυτήτων, κάτι που για όλους εμάς σημαίνει συνεχή πίεση για εξίσωση προς τα κάτω. Βασικές όψεις της δυσμενούς μεταβολής του εργασιακού τοπίου είναι:

ΣΚΟΠΟΣ

Από το προοίμιο κιόλας του κειμένου υπάρχει μια σαφής διαφορά στη διατύπωση: από το «η νομοθεσία είναι επικρατέστερη, όχι όμως και στα σημεία όπου ο Κανονισμός παρέχει μεγαλύτερη προστασία ή ευνοϊκότερη ρύθμιση» στο «η νομοθεσία είναι επικρατέστερη από τον Κανονισμό όταν παρέχει μεγαλύτερη προστασία ή ευνοϊκότερη ρύθμιση». Ακόμα κι αν άμεσα παράγει τα ίδια έννομα αποτελέσματα, έχει σημασία καθώς δίνει το στίγμα. Στον προηγούμενο κανονισμό η εργατική νομοθεσία ήταν η μίνιμουμ βάση πάνω στην οποία επέρχονταν επιμέρους βελτιωτικές παρεμβάσεις. Τώρα αυτό δεν είναι δεδομένο, πολλά κεκτημένα δικαιώματα έχουν κουτσουρευτεί και πλέον οι ελπίδες μας εναπόκειται στη νομοθεσία για να παρέμβει βελτιωτικά, σε ένα περιβάλλον όπου τα εργασιακά δικαιώματα όλο και περικόπτονται…

ΥΠΑΓΟΜΕΝΟΙ

Μια βασική έλλειψη (βλέποντάς το από εργατική σκοπιά) του προηγούμενου Κανονισμού ήταν η εξαίρεση από αυτόν των εργαζόμενων στην τράπεζα μέσω τρίτων, με ένα πιθανό ελαφρυντικό το γεγονός ότι, την εποχή που συντάχθηκε, το εύρος του φαινομένου ήταν ακόμα σχετικά περιορισμένο. Τώρα που το δουλεμπορικό καθεστώς της ενοικιαζόμενης εργασίας είναι γενικευμένο, είναι πασιφανές ότι η ύπαρξη εργαζομένων πολλών ταχυτήτων λειτουργεί σαν μοχλός για τη διαρκή υποβάθμιση των εργασιακών σχέσεων συνολικά. Οι εκπρόσωποί μας ευλογούν στην πράξη τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις που -στα λόγια και μόνο- καταγγέλλουν. Για εμάς σταθερός προσανατολισμός είναι ο αγώνας ενάντια στους τεχνητούς διαχωρισμούς των εργαζόμενων.

ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ

Είναι αντιφατικό μεν, συνηθισμένο δε, αυτοί που τυπικά ομνύουν στην αξιοκρατία και την αριστεία να αποφεύγουν τη μόνη κατά τεκμήριο αξιοκρατική διαδικασία: το δημόσιο διαγωνισμό. Με τον οποίο διασφαλίζεται ότι επιλέγονται οι καλύτεροι για να υπηρετήσουν επακριβώς καταγεγραμμένες και προσδιορισμένες ανάγκες σε θέσεις που προκηρύσσονται ανοιχτά. Αντί αυτού πλέον έχουμε μια ΜΗ διαδικασία: το σχετικό άρθρο παραπέμπει στην «εκάστοτε προβλεπόμενη στην Τράπεζα διαδικασία», ενώ αυτή θα έπρεπε να ρυθμίζεται από τον ίδιο τον Κανονισμό. Όσο κι αν από τους χειροκροτητές αυτό βαφτίζεται απλοποίηση και εκσυγχρονισμός, η αλήθεια είναι ότι πλέον η αδιαφάνεια, που ήδη επικρατεί, επιτείνεται. Πέρα από τα προφανή (π.χ. παράθυρο για εξατομικευμένες προσλήψεις για εξυπηρέτηση ξένων προς τις πραγματικές εργασιακές ανάγκες προτεραιοτήτων), αποτελεί μέρος ενός συνολικότερου πλαισίου που δίνει πολύ μεγαλύτερη άνεση στη διαχείριση του προσωπικού από τη Διοίκηση, η οποία θέλει να προσλαμβάνει, να τοποθετεί, να μετακινεί και να απολύει όσο πιο εύκολα γίνεται.

Άλλωστε το «φύγε εσύ έλα εσύ» το έχουμε ζήσει για τα καλά εδώ και αρκετά χρόνια. Εργαζόμενοι 40, 45 ετών, που βρίσκονται στην πιο παραγωγική τους περίοδο, θεωρούνται «πλεονάζοντες» στο όνομα της μείωσης του λειτουργικού κόστους, ώστε να μπορούν να χρυσοπληρώνονται εξωτερικοί συνεργάτες και γυρολόγοι «της αγοράς» που έρχονται για να φτιάξουν βιογραφικό ή για μια τελευταία αρπαχτή (ανάλογα και με την ηλικία τους).

ΔΟΚΙΜΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ

Με την κατάργηση του διαγωνισμού ως διαδικασία πρόσληψης, καθίσταται αμφιλεγόμενη και η έννοια του δόκιμου προσωπικού, του οποίου ο ρόλος συνδεόταν απευθείας με τη διαδικασία αυτή. Χωρίς μια σαφή διαδικασία ένταξης δεν υπάρχει κριτήριο για το πότε κάποιος προσλαμβάνεται ως δόκιμος. Στα πλαίσια της γενικευμένης χρήσης του θεσμού της μαθητείας ως εργαλείο εκμετάλλευσης εργατικής δύναμης με όρους δυσμενέστερους των προβλεπόμενων, οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν είναι πολλοί.

ΚΛΑΔΟΙ

Η κατάργηση κλάδων προσωπικού είναι άμεσα συνυφασμένη με την εξωτερίκευση τραπεζικών εργασιών, τόσο ως συνέπεια, όσο και ως υποβοήθηση για την περαιτέρω διεύρυνσή της. Όταν η έννοια του «πληροφορικάριου τραπεζοϋπάλληλου» καταργείται πρέπει να αρχίσουμε να ανησυχούμε. Ο πρώτος κλάδος που καταργήθηκε ΣΥΝΟΛΙΚΑ σε φορείς του δημοσίου το 2013, τέθηκε σε διαθεσιμότητα και επρόκειτο να απολυθεί (αν δε γίνονταν ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ κινητοποιήσεις) ήταν ο κλάδος της πληροφορικής. Γιατί; Για να δοθεί σε εργολάβους. Το Προεδρείο του ΣΥΤΑ αναφέρεται στον κίνδυνο εκχώρησης εργασιών και απόσχισης κλάδων, στην πραγματικότητα όμως ανοίγει διάπλατα το δρόμο. Να του επισημάνουμε ωστόσο ότι η μεταφορά σε άλλο κλάδο δε σημαίνει εξασφάλιση: η κατάργηση κλάδων με τη μεταφορά του προσωπικού σε άλλους, οδηγεί στη δημιουργία δεξαμενών απολύσεων και υποχρεωτικών μετακινήσεων ακόμα και εκτός νομού, μια και οι εναπομείναντες κλάδοι μεγαλώνουν, βαφτίζονται «υπερπλήρεις» και το προσωπικό «πλεονάζον». Υπάρχει λόγος να πανηγυρίζουμε λοιπόν;

Κι ενώ οι γενικές συνέπειες είναι μόνιμες, οι ειδικές διευθετήσεις των μεταβατικών διατάξεων είναι ακριβώς αυτό: μεταβατικές και με αποτελέσματα προσωρινά. Η κάλυψη μέσω της αναγνώρισης κάποιων θέσεων ως προσωποπαγών είναι δίκοπο μαχαίρι, μια και ταυτόχρονα αναγνωρίζονται ως θέσεις χωρίς αντικείμενο, ιδιαίτερα ευάλωτες στα πλαίσια των εξελισσόμενων πλάνων αναδιάρθρωσης και μετασχηματισμού των τραπεζών.

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ

Το μαστίγιο λειτουργεί αποδοτικότερα όταν εναλλάσσεται πού και πού με το καρότο κι αυτό στην προκείμενη περίπτωση είναι η αξιολόγηση. Οι άδικες και μεροληπτικές κρίσεις, στις οποίες η οσφυοκαμψία και η ευελιξία υπερισχύουν των πραγματικών προσόντων και της προϋπηρεσίας, δεν πρόκειται να πάψουν, είναι δομικό στοιχείο αυτού του συστήματος. Έχοντας δε και το προηγούμενο της επιχείρησης εφαρμογής της στο δημόσιο για να «δικαιολογηθούν» απολύσεις, υποβαθμίσεις, μετακινήσεις και μειώσεις μισθών, καταλαβαίνουμε πως η αξιολόγηση δε θα γίνει με σκοπό την ανταμοιβή των διακριθέντων, αλλά τη δημιουργία μιας δεξαμενής δυνητικών διαθεσιμοτήτων και απολύσεων. Ιδιαίτερα αν συνδεθεί ο μισθός με την επίτευξη ατομικών στόχων. Ας σημειωθεί ότι, ενώ πριν οι ενστάσεις εξετάζονταν από το Συμβούλιο Εργασιακών Σχέσεων, τώρα πάνε σε «αρμόδιο όργανο που θα καθορίσει […] η Τράπεζα», στο οποίο ναι μεν θα συμμετέχει εκπρόσωπος του Συλλόγου, δε διευκρινίζεται όμως εάν θα έχει δικαίωμα ψήφου.

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙΣ-ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ

Στο πεδίο αυτό δε μιλάμε βάσει ερμηνειών και εκτιμήσεων αλλά βάσει γεγονότων. Τα σχετικά άρθρα έχουν συνταχθεί έτσι ώστε να καλύψουν αναδρομικά όλες τις προηγούμενες καταχρηστικές εργοδοτικές πρακτικές σε κάποιες από τις οποίες υπήρξαν αντιδράσεις, συλλογικές ή ατομικές, αγωνιστικές ή νομικές.

Την αρμοδιότητα είχε πριν το Συμβούλιο Εργασιακών Σχέσεων (που καταργείται και στο οποίο είχαμε δύο εκπροσώπους, οι οποίοι δεν ήταν δεδομένο ότι θα ήταν εσαεί φίλα προσκείμενοι στην εργοδοσία). Εξ ορισμού η μεταφορά της από ένα συλλογικό όργανο σε ένα πρόσωπο (όποιο κι αν είναι αυτό) εξ ορισμού αφαιρεί μια δικλείδα (σχετικής τουλάχιστον) αμεροληψίας και διαβούλευσης  και ενισχύει τον αυταρχισμό και την αυθαιρεσία. Η απάλειψη ακόμα και στοιχειωδών κοινωνικών κριτηρίων (το ενοχλητικό για κάποιους «κατά τη διενέργεια μεταθέσεων πρέπει να σταθμίζεται, εκτός από το συμφέρον της Τράπεζας, και η οικογενειακή κατάσταση όπως και η κατάσταση υγείας του υπαλλήλου, η ιεραρχική του θέση και η δυνατότητα εξέλιξης του») είναι ενδεικτική, την απαιτούσε άλλωστε η θεσμικά εκπεφρασμένη άποψη ότι τα παιδιά δε χρειάζονται και τους δύο γονείς (από μεγαλοψυχία πάντως δίνουν και τρεις ημέρες άδεια ετησίως για να τους συναντούν που και που). Κι ενώ υποτίθεται ότι πριν από μια μετακίνηση σε θέση εκτός νομού εξετάζεται η δυνατότητα κάλυψής της από εργαζόμενους που έχουν υποβάλει σχετική αίτηση, αναρωτιόμαστε πώς θα υπάρξουν τέτοιες αιτήσεις όταν ταυτόχρονα καταργούνται τα όποια οικονομικά κίνητρα για όσους πιθανά ενδιαφέρονταν. Όσο για την αποζημίωση των υποχρεωτικά μετατιθέμενων εκτός νομού:

• Καταργείται το στεγαστικό επίδομα
• Τα έξοδα εγκατάστασης που προηγουμένως καθορίζονταν με σαφήνεια (αποδοχές ενός μήνα) πλέον επαφίενται στην απόλυτη κρίση της Τράπεζας («καταβάλλονται έξοδα… η φύση κι η διάρκεια καταβολής …ορίζεται από την Τράπεζα λαμβανομένων υπόψη των ειδικότερων συνθηκών της κάθε μεταθέσεως»).

Όπως έδειξε και η περσινή εμπειρία με τις εκδικητικές μεταθέσεις της Πράξης 46/10.04.2018, η Διοίκηση ενίοτε χρησιμοποιεί τις μεταθέσεις όχι με σκοπό την κάλυψη (αντίθετα, ακόμα και σε βάρος) των πραγματικών αναγκών, αλλά ως μέσο πίεσης, εκφοβισμού και πειθάρχησης. Αυτό μπορεί πλέον να το κάνει με μεγαλύτερη ευχέρεια. Με μεταθέσεις ανά την επικράτεια χωρίς πλέον κανένα χρονικό όριο και αποσπάσεις για την κάλυψη «προσωρινών και/ή επειγουσών και/η άμεσων και/η εξαιρετικών αναγκών» που ξεχειλώνουν στο 12μηνο (περισσότερο πια κι από τη στρατιωτική θητεία).

Γνωρίζοντας ότι το θέμα «καίει», το προεδρείο του ΣΥΤΑ στην ερμηνευτική του ανακοίνωση Νο 130 νιώθει υποχρεωμένο να επισημάνει την αγωνιστική του επαγρύπνηση σε περιπτώσεις κατάχρησης του διευθυντικού δικαιώματος. Αν μιλούσαμε σε θεωρητικό μόνο επίπεδο θα αντιτείναμε ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να στοιχειοθετήσεις καταχρηστικότητα στην άσκηση ενός δικαιώματος που έχεις καταστήσει πρακτικά απεριόριστο και με την υπογραφή σου. Επειδή όμως υπάρχουν και τα γεγονότα, την «επαγρύπνηση» αυτή τη βίωσαν περισσότερο από όλους οι ίδιοι οι εργαζόμενοι που βρέθηκαν στο στόχαστρο τα τελευταία δύο χρόνια, τόσο αυτοί που αναγκάστηκαν να υποκύψουν στον εκβιασμό και αποχώρησαν όσο κι εκείνοι που έμειναν και συνεχίζουν να το παλεύουν. Το προεδρείο του ΣΥΤΑ με τη στάση του το μόνο που δημιούργησε σε όλους μας ήταν ένα αίσθημα ανασφάλειας και απόλυτης υπαγωγής μας στις ορέξεις της εργοδοσίας.

ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Εδώ οι συντάκτες προφανώς δεν είχαν και πολλά να ρυθμίσουν και το σχετικό άρθρο είναι σχεδόν πλήρης αντιγραφή του αντίστοιχου προηγούμενου με μια μικρή ωστόσο προσθήκη: «σε ώρες που δεν εμποδίζονται οι εργασίες». Που δεν μπορεί να είναι τυχαία. Η σκοπιμότητά της είναι προφανής κι αυτό που μένει να αποδειχθεί είναι το πιθανό εύρος εφαρμογής της, με τυχόν «περίεργες» ερμηνείες. Συνδικαλισμός εξ ορισμού είναι η οργάνωση και η δράση των εργαζόμενων στους χώρους δουλειάς τους κι όχι χόμπι του σαββατοκύριακου.

ΠΕΙΘΑΡΧΙΚΕΣ ΠΟΙΝΕΣ

Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Τα ανώτερα χρηματικά πρόστιμα αυξάνονται κατά 1.500% (από το 1/5 των μηνιαίων αποδοχών σε αποδοχές 3 μηνών), ενώ διπλασιάζεται και η ανώτατη διάρκεια της ποινής προσωρινής παύσης (από 3 σε 6 μήνες). Το σκεπτικό με το οποίο η σκλήρυνση των ποινών συνιστά, σύμφωνα με την ανακοίνωση Νο 130 του ΣΥΤΑ, εκδημοκρατισμό και εχέγγυο αντικειμενικότητας, αδυνατούμε να το παρακολουθήσουμε. Μία, εύλογη τουλάχιστον, εκτίμηση είναι ότι είναι πιθανό να αυξηθεί η δραστηριότητα των πειθαρχικών, πιθανά και με την εκκαθάριση παλιότερων εκκρεμοτήτων. Κι αν οι περισσότεροι μπορεί να υποθέτουμε ότι τα πειθαρχικά δεν αφορούν εμάς αλλά κάποιους «κακούς», τα πράγματα μπορεί να μην είναι ακριβώς έτσι. Πρόσφατα σε μεγάλη τράπεζα κλήθηκαν σε απολογία ενώπιον του πειθαρχικού 45 συνάδελφοι για αδυναμία εξυπηρέτησης των δανείων τους.

ΛΥΣΗ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

Ο θεμιτός και δίκαιος στόχος του κάθε συναδέλφου να εργαστεί έως τη σύνταξη στην τράπεζα δε θα είναι πια εφικτός αφού απαλείφθηκε η ενοχλητική διάταξη του προηγούμενου κανονισμού «η εργασιακή σχέση του μόνιμου προσωπικού λύνεται αυτοδικαίως, ως σύμβαση ορισμένου χρόνου την 31 Δεκεμβρίου του έτους κατά το οποίο ο εργαζόμενος συμπληρώσει το 65^ο έτος της ηλικίας του εφόσον πληροί τις προϋποθέσεις άμεσης συνταξιοδότησης με πλήρη σύνταξη από οποιαδήποτε φορέα κοινωνικής ασφάλισης». Στην ανακοίνωση Νο 130 το προεδρείο του ΣΥΤΑ καταβάλλει μεγάλη προσπάθεια να χρυσώσει το χάπι για την πλέον επώδυνη για τους εργαζόμενους μεταβολή του κανονισμού. Ξεκινά με μια μισή αλήθεια: η ΠΥΣ 6/2012 μετέτρεψε όλες τις συμβάσεις εργασίας σε αορίστου χρόνου σε αντίθεση με τα όσα προβλέπονταν από τις ήδη υφιστάμενες συμβάσεις και κανονισμούς. Δεν ήταν και εξακολουθεί να μην είναι, ωστόσο, δεσμευτική για το περιεχόμενο των συμβάσεων και των κανονισμών που θα υπογράφονταν μετά από την εφαρμογή της. Νομικό κώλυμα για την ύπαρξη μιας ανάλογα προστατευτικής ρήτρας στο νέο κανονισμό δεν υπήρχε. Δεν υπήρχε όμως ούτε και ανάλογη βούληση από πλευράς των εκπροσώπων μας.

Στα πλαίσια αυτά, η διατήρηση (έστω και κουτσουρεμένου) του επιδόματος αποχώρησης μετά τη 15ετία αναμένεται να γίνει εργαλείο για μια διαρκή «εθελούσια». Το να παρουσιάζεται σαν θετικό για τον εργαζόμενο που το παίρνει ακόμα κι αν αποχωρήσει χωρίς τη συγκατάθεση της Τράπεζας δε στηρίζεται στα πραγματικά δεδομένα. Με δύο μαζικά προγράμματα εθελούσιας τα τελευταία 2,5 χρόνια, είναι βέβαιο ότι όσοι παραμείναμε το επιλέξαμε επειδή θέλουμε να κάνουμε την ίδια δουλειά και αύριο.

«Το συνδικαλιστικό κίνημα να βρίσκεται σε μόνιμη επιφυλακή, αγωνιστική ετοιμότητα, συνειδητοποιημένη και μαζική δράση».

Ο νέος κανονισμός είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της εργοδοσίας, κάτι απολύτως αναμενόμενο καθώς εκείνη ουσιαστικά τον επέβαλλε χωρίς καμιά αντίδραση από το συνομιλητή της (ή «κοινωνικό εταίρο»), την πλειοψηφία του ΔΣ. Η συλλογική δράση είναι το μόνο που μας καθιστά ικανούς να αντιμετωπίσουμε εργοδοσίες, κυβερνήσεις κι άλλες φαινομενικά υπέρτερες δυνάμεις. Όταν απαξιώνεται και μπαίνει στο περιθώριο, τότε οι συσχετισμοί είναι εκ προοιμίου άνισοι και αυτό ακριβώς αποτυπώνεται σε αυτή την ετεροβαρή συμφωνία.

Η προσπάθεια για αλλαγή των συσχετισμών αυτών και για αποτελεσματική υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας, όμως, είναι συνεχής και καθημερινή και δε σταματάει κάτω από οποιοδήποτε κανονιστικό πλαίσιο. Δεν έχουμε ούτε τη διάθεση αλλά ούτε και την πολυτέλεια να μεμψιμοιρούμε, άλλωστε ούτε και η πραγματικότητα το επιτρέπει.

Μπροστά μας τώρα είναι η μάχη για την κλαδική σύμβαση. Είναι δεδομένο ότι τίποτα δεν πρόκειται να μας χαριστεί από τους «κοινωνικούς εταίρους» (ούτε βέβαια κι από την «αριστερή κυβέρνηση»). Εμείς είμαστε που θα πρέπει να βάλουμε μπροστά τις ανάγκες μας και να τις κάνουμε διεκδικήσεις. Την Τετάρτη 20 του μήνα αλλά και κάθε μέρα και με όποιο κανονισμό παλεύουμε για: Ρήτρα μη απολύσεων. Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Αύξηση των μισθών και μείωση του χρόνου εργασίας.

Kάλεσμα αγώνα για τις 8-3-2019, Διεθνή Ημέρα της Γυναίκας

 

Η 8 Μάρτη δεν είναι γιορτή, είναι αγώνας και πάλη ταξική!

Στις 8 Μάρτη 2019, εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο θα προχωρήσουν σε διεθνή απεργία, διεκδικώντας ίσα δικαιώματα και να μπει φραγμός στην καταπίεση. Δεν ξεχνάμε τους σημαντικούς αγώνες που ξέσπασαν στις 8 Μάρτη 1857, όταν στη Ν. Υόρκη εκατοντάδες εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας τόλμησαν και βγήκαν για πρώτη φορά δυναμικά σε διαδηλώσεις, οργανώνοντας απεργία με αίτημα τη μείωση του χρόνου εργασίας και ίση μισθολογική μεταχείριση με τους άνδρες.

Σε όλο τον κόσμο, και στη χώρα μας, οι γυναίκες βιώνουν την πιο σκληρή πλευρά της εκμετάλλευσης και αντεργατικής επίθεσης, αφού είναι στην κορυφή της ανεργίας και των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, η μητρότητα πλήττεται βάναυσα μέχρι και με απολύσεις εγκύων, οι γυναίκες πρόσφυγες και μετανάστριες αντιμετωπίζουν τεράστιες δυσκολίες και βαναυσότητα, ενώ εντείνεται η ενδοοικογενειακή και σεξουαλική βία. 

Στις τράπεζες, οι συναδέλφισσές μας που εργάζονται με το σύγχρονο δουλεμπόριο της ενοικιαζόμενης εργασίας, αντιμετωπίζουν απολύσεις και μισθούς πείνας, δεν έχουν δικαίωμα σωρευτικής άδειας, ενώ οι καθαρίστριες εργάζονται μέσω εργολάβων για 200 ευρώ το μήνα. 
 

Τα δικαιώματα των γυναικών, η στήριξη της μητρότητας και η πάλη για ισότητα ενάντια σε κάθε είδους διάκριση λόγω φύλου, πρέπει να μπουν μπροστά στα αιτήματα του εργατικού κινήματος. Οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων πρέπει να οργανωθούν και να είναι πρωτοπόρες στον αγώνα ενάντια στην εκμετάλλευση και την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Σε αυτό το πλαίσιο, καλούμε στη συμμετοχή στη 2ωρη παναττική στάση εργασίας (12.45 ως λήξη ωραρίου στις τράπεζες) που προκήρυξε η ΓΣΕΕ στις 8 Μάρτη, μαζί με δεκάδες άλλα σωματεία και οργανώσεις, και στη συγκέντρωση στις 2 στην πλ. Κλαυθμώνος.

• Κατάργηση των μισθολογικών ανισοτήτων λόγω φύλου. Αξιοπρεπείς μισθούς για όλους.
• Υπεράσπιση της εγκυμοσύνης και της μητρότητας, ώστε να μην γίνονται αιτία μη πρόσληψης γυναικών, απόλυσης . Συλλογικές συμβάσεις για όλους στις τράπεζες.
• Άδειες ανατροφής παιδιών και στους δύο γονείς σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
• Ίσες ευκαιρίες πρόσβασης στην εκπαίδευση και την υγεία.
• Πάλη ενάντια σε κάθε αντίληψη περί κατωτερότητας της γυναίκα, σε κάθε επίπεδο της κοινωνικής ζωής, την εργασία, την εκπαίδευση, την οικογένεια τη σχέση των φύλων. Υπεράσπιση και διεύρυνση κάθε δομής κοινωνικού κράτους που απελευθερώνει τη γυναίκα από βάρη και δεσμά στην εργασία και στην οικογένεια.
• Όχι στην εμπορευματοποίηση και τη θεαματοποίηση των γυναικών με το πλασάρισμα του γυναικείου κορμιού σαν εμπόρευμα. Πάλη ενάντια στα κυκλώματα trafficking και σωματεμπορίας.
• Καμία διάκριση με βάση τη φυλή, τη θρησκεία το σεξουαλικό προσανατολισμό, την αναπηρία (ΑμεΑ) ανεξαρτήτως φύλου.

ΟΛΟΙ – ΟΛΕΣ ΣΤΗ ΠΑΝΑΤΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, 8 ΜΑΡΤΗ, 12.45 – 14.45

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ 13.30 ΠΛ. ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ

& ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ – ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ 18.00 ΠΛ. ΚΛΑΥΘΜΩΝΟΣ

7-3-2019