Ανακοίνωση για τις απολύσεις στην Τράπεζα Αττικής

ΣΤις 7/10 ανακοινώθηκε και 3η απόλυση, και μάλιστα σε εργαζόμενο που βρισκόταν σε αναρρωτική άδεια.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Απολύσεις στην τράπεζα Αττικής

6/10/2019

Όπως πλέον έχει γίνει γνωστό, η τράπεζα προέβη πριν από μερικές ημέρες σε δύο, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, απολύσεις συναδέλφων μας. Οι απολύσεις αυτές ήταν το αποτέλεσμα μιας μονομερούς κι αυθαίρετης απόφασης της διοίκησης που δεν είχε να κάνει με κανενός είδους πειθαρχική ή άλλη διαδικασία. Στον πόλεμο φατριών που διεξάγεται εδώ και περισσότερο από τρία χρόνια για τον έλεγχο της τράπεζας, η νικήτρια πλευρά δηλώνει, με εμφατικό και κυνικό συνάμα τρόπο, ποιος έχει το πάνω χέρι. Οι συγκεκριμένοι συνάδελφοι ήταν οι παράπλευρες απώλειες, ο άμαχος πληθυσμός που θυσιάζεται για να γίνει ξεκάθαρο το μήνυμα. Στη θέση τους θα μπορούσε και μπορεί, στο καθόλου μακρινό μέλλον, να βρεθεί ο καθένας μας.

Μπροστά σε μια τέτοια εξέλιξη η διοίκηση του ΣΥΤΑ δεν μπορούσε παρά να δείξει ότι αντιδρά. Η μέχρι τώρα συναίνεση κι έμπρακτη στήριξη σε όλες μα όλες τις εργοδοτικές επιθέσεις εναντίον μας (απολύσεις επί capital controls, μισθολογικές περικοπές, αποσχίσεις κλάδων κι εκχώρηση εργασιών, εκποίηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων, εθελούσιες με το πιστόλι στον κρόταφο, εξοντωτικές μετακινήσεις, δυσμενής τροποποίηση του κανονισμού εργασίας και τόσα πολλά ακόμα) γινόταν πάντα στο όνομα της αποτροπής των απολύσεων. Τώρα λοιπόν σπάει το ταμπού των απολύσεων με τρόπο τέτοιο που δε χωράει πλέον ευφημισμούς ή φτιασιδώματα. Η εργοδοσία απολύει εργαζόμενους απλά επειδή μπορεί.

Με δεδομένους τους συσχετισμούς στο διοικητικό συμβούλιο του ΣΥΤΑ και τη μουγκή πλειοψηφία των συμβούλων της ΔΗΣΚ των οποίων (για διαφορετικούς ίσως λόγους ο καθένας) η συμμετοχή εξαντλείται στην ανάταση του χεριού την ώρα της ψηφοφορίας, επιλέξαμε αντί να κατεβάσουμε ένα ξεχωριστό πλαίσιο απλά για να καταγραφεί στα πρακτικά, να στηρίξουμε το μίνιμουμ πλαίσιο δράσεων της προεδρικής εισήγησης, προσπαθώντας πλέον οι δράσεις αυτές να αποκτήσουν κάποια ουσιαστικά χαρακτηριστικά. Ωστόσο, ο πρόεδρος του ΣΥΤΑ μέσα τόσο από τη συζήτηση κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης, όσο και κυρίως από τη σχετική ανακοίνωση που εξέδωσε αργότερα, κατέδειξε τον καθαρά διεκπεραιωτικό χαρακτήρα των υποτιθέμενων «δράσεων» και τον τρόπο με τον οποίο θα τις καταστήσει κενές περιεχομένου. Πίσω λοιπόν από τα κούφια λόγια, το προεδρείο του ΣΥΤΑ αποφάσισε:

• «Να καταδικάσει και να καταγγείλει δημόσια τις 2 απολύσεις». Ως «δημόσια» εννοείται η ανακοίνωση Νο 164 που κυκλοφόρησε το μεσημέρι της Παρασκευής αποκλειστικά για εσωτερική κατανάλωση. Μοναδική αγωνία τους να παραμείνει η υπόθεση «εντός των τειχών». Μη χαλάσει και το brand name της τράπεζας για δύο απολύσεις…
• «Να διαμαρτυρηθεί υπεύθυνα (sic) στη Διοίκηση και τους εκπροσώπους των μετόχων για το ατυχές συμβάν (και πάλι sic), καλώντας τους να επανορθώσουν ως άλλωστε είναι σε θέση να κάνουν, εξομαλύνοντας μια κατάσταση που δυναμιτίζει το μέτωπο εργασιακής ειρήνης και σύμπνοιας των κοινωνικών εταίρων που τόσο ανάγκη έχει η Τράπεζα για την επανεκκίνησή της, αλλά και συνολικά το τραπεζικό σύστημα και η οικονομία». Κατανοούμε τη δυσχερή θέση του προέδρου που πιθανά θα ήθελε να ηγηθεί μιας δυναμικότερης αντίδρασης πλην όμως αυτό δεν είναι εφικτό. Όταν έχει κανείς ανεξόφλητα γραμμάτια προς την εργοδοσία φροντίζει να διαμαρτύρεται «υπεύθυνα», αλλιώς μπορεί να διαμαρτυρηθούν και τα γραμμάτια…
• «Να προσφύγει στα αρμόδια Πολιτειακά Όργανα, αρχής γενομένης του Υπουργείου Εργασίας». Η βασική προσδοκία είναι η επέμβαση ενός από μηχανής θεού που θα συμβιβάσει προσωρινά τα πράγματα. Μόνο που οι γενικότερες πολιτικές και όχι μόνο συνθήκες έχουν αλλάξει από το 2017, όπως έδειξε και το γεγονός ότι ούτε η ευμενής υποδοχή (άλλοι θα την έλεγαν και γλείψιμο) του προέδρου του ΣΥΤΑ στη νέα κυβέρνηση, όσο ακόμα προσπαθούσε να σώσει τη θέση του στο Δ.Σ. της τράπεζας, έδειξε να πιάνει τόπο…
• «Να προκηρύξει 3-ωρη πανελλαδική στάση εργασίας παράλληλα με τη διεξαγωγή της 3-μερούς συμφιλιωτικής σύσκεψης». Από τις απαντήσεις στη διάρκεια της συνεδρίασης σε πιθανές δράσεις που θα ενίσχυαν την κινητοποίηση –αν και όταν αυτή εξαγγελθεί- κατέστη σαφές ότι βασική μέριμνα είναι να μη διαταραχθούν οι εργασίες της τράπεζας κατά τη διάρκειά της. Κοινώς άλλη μια κινητοποίηση για τα μάτια του κόσμου, ίσα-ίσα για να βγει η υποχρέωση…
• «Να υπενθυμίσει προς κάθε κατεύθυνση, εντός κι εκτός Τράπεζας, πως πάνω από τους δείκτες, τα νούμερα και τα αποτελέσματα είναι οι άνθρωποι και οι ζωτικές τους ανάγκες, η εταιρική κοινωνική ευθύνη, το ήθος και η αξιοπρέπεια, οι έντιμες σχέσεις και οι καθαρές και τίμιες κουβέντες». Είναι βέβαιο ότι με αυτή την υπενθύμιση η διοίκηση θα το ξανασκεφθεί, θα την πιάσει το φιλότιμο, θα συναισθανθεί την «εταιρική κοινωνική ευθύνη» της, θα δείξει μεταμέλεια και θα επανορθώσει…
• «Να διακηρύξει πως η Κλαδική και η Επιχειρησιακή Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, όπως και ο Κανονισμός Εργασίας Προσωπικού της Τράπεζας δεσμεύει εξίσου όλα τα μέρη, όπως και ότι θα παλέψουμε θεσμικά, μαζικά και αγωνιστικά να πετύχουμε οι 2 εργαζόμενοι να επιστρέψουν στις θέσεις εργασίας τους» (οι επισημάνσεις δικές τους). Εδώ αξίζει να σταθούμε λίγο παραπάνω καθώς για να αντιμετωπιστεί μια νέα κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, αναγκαία προϋπόθεση είναι να προηγηθεί μια ειλικρινής αποτίμηση και (αυτο)κριτική για το πώς οδηγηθήκαμε ως εδώ. Το δούλεμα έχει και όρια…

Το προεδρείο του ΣΥΤΑ (εμφανίζεται να) ξιφουλκεί εναντίον του κυβερνητικού νομοθετήματος που καταργεί την υποχρέωση του εργοδότη να αιτιολογεί την απόλυση του εργαζόμενου. Με τον προηγούμενο κανονισμό εργασίας, αυτό το νομοθέτημα δε θα είχε εφαρμογή στην περίπτωση μας, καθώς για μονομερή καταγγελία σύμβασης εργασίας από την τράπεζα απαιτείτο να «ερευνηθεί από το Συμβούλιο Εργασιακών Σχέσεων ότι συντρέχει σπουδαίος λόγος κατά το άρθρο 672 ΑΚ». Εκτός από το διαδικαστικό μέρος (την αρμοδιότητα του καταργημένου πλέον Συμβουλίου) ιδιαίτερη σημασία έχει το ουσιαστικό: η εργοδοσία ήταν αυτή που όφειλε να στοιχειοθετήσει την ύπαρξη βάσιμου λόγου για να προβεί σε απόλυση. Αυτή την προστατευτική για τους εργαζόμενους διάταξη την αντικατέστησαν με τη δυνατότητα μονομερούς καταγγελίας από την τράπεζα «με τη διαδικασία, τους όρους, τις αρχές και τις προϋποθέσεις της εργατικής νομοθεσίας», ανοίγοντας διάπλατα το δρόμο για τις σημερινές (και τις μελλοντικές) απολύσεις. Της (ν)τροπολογίας Βρούτση είχε προηγηθεί η (ν)τροπολογία Σταθόπουλου.

Ειδικά δε όσον αφορά όσους δεν εντάχθηκαν στο (μοναδικό πλέον) λογιστικό κλάδο μετά την κατάργηση όλων των υπολοίπων, η ηγεσία του ΣΥΤΑ διεμήνυε ότι «Αποκτούν προσωποπαγείς θέσεις, διασφαλίζουν απόλυτα την εργασία τους στην Τράπεζα» (η υπογράμμιση δική τους) όταν κάποιοι επισημαίναμε ότι «Η κάλυψη μέσω της αναγνώρισης κάποιων θέσεων ως προσωποπαγών είναι δίκοπο μαχαίρι, μια και ταυτόχρονα αναγνωρίζονται ως θέσεις χωρίς αντικείμενο, ιδιαίτερα ευάλωτες στα πλαίσια των εξελισσόμενων πλάνων αναδιάρθρωσης και μετασχηματισμού των τραπεζών». Δεν έχουμε κάποιου είδους μαντικές ικανότητες, απλά είναι πιο εύκολο να λέει κανείς τα αυτονόητα όταν δεν είναι υποχείριο της εργοδοσίας.

Για αυτούς τους λόγους είναι κι ευνόητη η ασάφεια του άξονα «δράσης» σην απόφαση του προεδρείου που προβλέπει:

• «Να συμπαρασταθεί και να συμπαραταχθεί με τα μέλη του στην εξελισσόμενη ήδη διαδικασία σε αγαστή συνεννόηση και συνεργασία μαζί τους, με την ΟΤΟΕ και τη ΓΣΕΕ να είναι από την πρώτη κιόλας στιγμή στο πλευρό τους». Ποια είναι η «εξελισσόμενη διαδικασία»; Πώς ακριβώς θα συμπαρασταθεί στους συναδέλφους; Με κάποιο απτό τρόπο ή απλά στο επίπεδο της ψυχικής συνδρομής; Στην ίδια συνεδρίαση της Παρασκευής κατέστη σαφές πώς ούτε το συνεργαζόμενο νομικό γραφείο πρόκειται να αναλάβει την υπόθεση, ούτε το ταμείο του Συλλόγου να συνδράμει στα νομικά έξοδα των συναδέλφων. Βλέπετε οι χρηματικοί και ανθρώπινοι πόροι του Συλλόγου μας είναι αυτή την περίοδο δεσμευμένοι στον υπέρτατο σκοπό: να επιστρέψει ο πρόεδρος του ΣΥΤΑ στο διοικητικό συμβούλιο της τράπεζας. Μολονότι η υπόθεση αυτή δεν μας αφορά καθόλου, η εκτίμησή μας είναι ότι η έκβαση της δεν θα είναι αίσια για τον πρόεδρό μας. Τώρα πια που έχει δώσει τα πάντα, η χρησιμότητα του για την εργοδοσία είναι αυτή μιας στυμμένης λεμονόκουπας. Την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη κανείς.

Το ερώτημα που τίθεται επιτακτικά λοιπόν είναι τι κάνουμε εμείς.

Περιμένουμε να έρθει η σειρά μας;

Ευελπιστούμε και τρέφουμε αυταπάτες για μια πιο ευνοϊκή μεταχείριση;

Δουλεύουμε περισσότερο, σκύβοντας το κεφάλι για να πιάσουμε στόχους και πλάνα ώστε να αξιολογηθούμε ως «επαρκείς»;

Αποδεχόμαστε ότι έτσι είναι τα πράγματα και δεν αλλάζουν και περιμένουμε μια νέα «εθελούσια» μήπως και πάρουμε κάτι παραπάνω ;

Σταυρώνουμε τα χέρια μας και περιμένουμε ότι με κάποιο μαγικό τρόπο τελικά η εργοδοσία θα το ξανασκεφτεί ή η κυβέρνηση θα πάρει θέση υπέρ των εργαζόμενων;

Για εμάς η απάντηση σε όλα τα παραπάνω είναι ΟΧΙ.

Ο μόνος δρόμος για να διασφαλίσουμε την εργασία μας είναι μια άμεση καθολική αγωνιστική απεργιακή απάντηση.

Παίρνουμε ξεκάθαρα θέση και δηλώνουμε ότι δεν αποδεχόμαστε καμιά απόλυση.

Απαιτούμε την άμεση επιστροφή των συναδέλφων μας στη δουλειά.

Άμεση κι έμπρακτη στήριξη από το ΣΥΤΑ με κάλυψη της νομικής τους υποστήριξης.