Ανακοίνωση - κάλεσμα στην 24ωρη απεργία στην Τράπεζα Αττικής Τρίτη 29/6 για τους 2 εργαζομένους στο κατάστημα Πύργου

Την Παρασκευή 25/6 ήταν η τελευταία ημέρα λειτουργίας του καταστήματος Πύργου της Τράπεζας Αττικής, αφού η Τράπεζα είχε ανακοινώσει το κλείσιμό του μαζί με άλλα καταστήματα. Είχαν απομείνει 2 συνάδελφοι που δεν έφυγαν με εθελούσιο πρόγραμμα, η τράπεζα προχώρησε στην καταγγελία της σύμβασης του ενός ενώ τον άλλο τον έθεσε σε αναστολή σύμβασης (τα γνωστά 534). Ακολουθεί η ανακοίνωση κάλεσμα στην 24ωρη απεργία που προκηρύχθηκε από το Σύλλογο Υπαλλήλων Τράπεζας Αττικής

 Πρωτοβουλία Εργαζομένων Τράπεζας Αττικής

Τρίτη 29 Ιούνη απεργούμε. 

Συγκέντρωση στις 7 π.μ. στο κτίριο διοίκησης της Πλ. Κλαυθμώνος (ΤΣΜΕΔΕ)

Την περασμένη Πέμπτη εκτυλίχθηκε ένα ακόμα επεισόδιο στον αμείλικτο πόλεμο που έχει κηρύξει η διοίκηση της Τράπεζας ενάντια στους εργαζομένους της από την πρώτη ήδη ημέρα που ανέλαβε, πάντα στο όνομα της “εξυγίανσης” βεβαίως-βεβαίως. Στα πέντε περίπου χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από τότε εκατοντάδες συνάδελφοί μας έχουν αποχωρήσει εκόντες άκοντες ενώ όσοι κι όσες παραμείναμε είδαμε τους μισθούς μας να πετσοκόβονται, τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα να χάνονται και τις εργασιακές συνθήκες μας να επιδεινώνονται. 

Οι διοικούντες μας από την άλλη πρόσθεσαν μερικά μηδενικά ακόμα στις καταθέσεις που τηρούν σε τράπεζες του εξωτερικού, διεκπεραιώνουν κυβερνητικά και άλλα ρουσφέτια προσλαμβάνοντας αβέρτα υψηλόμισθα περιφερόμενα στελέχη από την αγορά, εκποιούν την Τράπεζα κομμάτι-κομμάτι μέσω outsourcing μοιράζοντας σε ημέτερους δουλειές εκατομμυρίων που θα μπορούσαν να γίνονται από το προσωπικό της Τράπεζας. Αν λάβουμε δε υπόψη και το γεγονός ότι οι κακουργηματικού χαρακτήρα κατηγορίες που αντιμετώπιζαν παραγράφηκαν με νομοθετική παρέμβαση, καταλαβαίνουμε ότι έχουν κάθε δικαίωμα να ατενίζουν το προσωπικό τους μέλλον με αισιοδοξία.

Δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο και για την Τράπεζα καθώς αντί για τη διάσωση τελικά επέφεραν τη διάλυσή της – η οποία για ευνόητους λόγους είθισται να αποκαλείται “μετασχηματισμός”. Όσο κι αν προσπαθούν οι συνάδελφοι του δικτύου (και ιδιαίτερα των καταστημάτων που κλείνουν) να πείσουν τους πελάτες ότι όλα βαίνουν καλώς κι απλώς πλέον η επίσκεψη σε τραπεζικό κατάστημα θα ισοδυναμεί με ταξίδι, αναπόφευκτα ακούγονται σαν την ορχήστρα του Τιτανικού. Κι επειδή ως γνωστόν οι επιτυχίες έχουν πολλούς πατεράδες ενώ οι αποτυχίες είναι ορφανές, η ευθύνη μετακυλίεται στους συνήθεις ύποπτους, τους εργαζόμενους, που “είναι υπεράριθμοι”, “δεν είναι αποδοτικοί” και δεν έχουν ενστερνιστεί τη “νέα εταιρική κουλτούρα”.

Δεν περιμέναμε βέβαια στο όνομα του "αλληλοσεβασμού" των "κοινωνικών εταίρων" η διοίκηση να σεβαστεί τις ζωές μας. Ακόμα κι εκείνοι που, στο πλαίσιο του εργοδοτικού συνδικαλιστικού ρόλου τους, είχαν κάνει σημαία παρόμοιες αυταπάτες σερβίροντάς τες άφθονα με κάθε ευκαιρία, σήμερα αναγκαστικά αλλάζουν ρότα ή τουλάχιστον έτσι παριστάνουν. 

Τις δικές μας ζωές, τις δικές μας ανάγκες δεν τις σέβονται οι διοικήσεις. Πολύ απλά γιατί δεν υπάρχει "καλή διάθεση" στις σχέσεις της εργοδοσίας με τους εργαζόμενους. Ένα πράγμα υπάρχει: κέρδος γι' αυτούς, με κάθε μέσο. Και εις βάρος μας.

Εις βάρος των εργαζομένων που κάθε μέρα διασφαλίζουμε τη λειτουργία της Τράπεζας, που καλούμαστε να δουλεύουμε σε άθλιες συνθήκες, μετακινούμενοι από κατάστημα σε κατάστημα, ακόμα και με ειδοποίηση που έρχεται όταν ήδη έχουμε φτάσει στη -σταθερή;- θέση εργασίας μας, να πιάνουμε στόχους που όλοι ξέρουν ότι δεν πιάνονται, κι όταν δεν τους πιάνουμε, γιατί κανείς δεν μπορεί να πείσει τον πελάτη να αγοράσει κάτι που δεν του χρειάζεται ή, που πολύ απλά, δεν έχει τα λεφτά για να το πάρει, αξιολογούμαστε αρνητικά, και, τελικά, αργά ή γρήγορα, αφού αναλώσιμους μας θεωρούν, βρισκόμαστε και εκδιωγμένοι (με αναγκαστικές εθελούσιες αποχωρήσεις) ή υπό απόλυση. Για την ακρίβεια, χωρίς καρότο, μόνο με το μαστίγιο της απειλής της απώλειας της δουλειάς μας.

Σήμερα, είναι ακόμα μια από εκείνες τις φορές, που πρέπει να το ξαναπούμε: Ή θα μπει φρένο, έστω και τώρα, στην αυθαιρεσία της διοίκησης, ή θα αναμένουμε τη σειρά μας. Πολλά χρόνια τώρα έπρεπε να ‘χει μπει φρένο, σε εποχές πιο ευνοϊκές για μας, ως εργαζόμενους, όταν μας κάλυπταν και 5 νόμοι που είχαν κερδηθεί με αγώνες και αίμα. Κάποιοι όμως, συνδικαλιστικά, θεωρούσαν ότι ήταν "νωρίς ακόμα", ότι η "εξυγίανση" της Τράπεζας ήταν το πρόταγμα στο οποίο έπρεπε να συμβάλλουμε, ότι, δε βαριέσαι, ας φύγουν και κάποιοι, λίγοι, δεν πειράζει, αρκεί κάποιοι άλλοι να διατηρήσουν τα προνόμιά τους.

Σήμερα, η πραγματικότητα δεν κρύβεται. Εδώ και χρόνια καταστήματα έκλειναν, για να μειωθεί το διαβόητο “λειτουργικό κόστος”. Εδώ και χρόνια έμπαιναν οι διάφορες Qquantκαι οι εργολαβίες για να φεύγει προσωπικό και να αντικαθίσταται από άλλο που κοστίζει λιγότερο. Εδώ και χρόνια γίνονταν "μετακινήσεις" από την Αθήνα στην Κοζάνη, ή την Κρήτη στη Χίο, εκβιαστικές κινήσεις για ανθρώπους με οικογένειες και υποχρεώσεις. Εδώ και πολύ καιρό, οι ζωές μας, που ήταν βασισμένες στην επαγγελματική μας κατάσταση, γίνονταν κουρελόχαρτο στα χέρια της διοίκησης.

Εδώ και πολύ καιρό, εργαζόμενοι βρίσκονταν να έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στην -εξαναγκαστική - εθελούσια της πλάκας ή σε έναν αγώνα για την παραμονή τους, που δε γινόταν κι όταν τον αναλάμβαναν οι ίδιοι ατομικά, με μόνο μέσο τη νομική προσφυγή, δεν έβρισκε στήριξη από το ΣΥΤΑ. Πόσοι έφτασαν στα δικαστήρια με μόνο μάρτυρα ένα συνάδελφό τους (συνήθως της Πρωτοβουλίας Εργαζομένων, για να λέμε την αλήθεια); Πόσοι βρέθηκαν να φτάνουν εκεί χωρίς ούτε μια κινητοποίηση ή έστω μια παρουσία συμπαράστασης έξω από την αίθουσα στην οποία κρινόταν, όχι η τύχη τους, αλλά η ζωή τους;

Τώρα ήρθε η ώρα. Την Τρίτη απεργούμε επιτέλους για όσους χάνουν τη δουλειά τους. Και είναι η ώρα να είμαστε όλοι εκεί. Όχι μόνο το ΔΣ. Όλοι μας. Δεν είναι η ώρα για “συμβολικές διαμαρτυρίες". Είναι η ώρα για μια δυναμική απεργία. Ασφαλώς η επιτυχία μιας κινητοποίησης εξαρτάται από την προετοιμασία της από το "οικείο συνδικάτο". Κι η αποτυχία της επίσης, για να χει μετά να λέει ότι έχει άλλοθι, κήρυξε απεργία, αλλά "δεν ακολούθησε ο κόσμος". Εμείς πρέπει να μαστε εκεί. Έξω από το ΤΣΜΕΔΕ, 7π.μ., να στηρίξουμε το δικαίωμά μας στην εργασία, να στηρίξουμε εκείνους που βρίσκονται στο στόχαστρο, να δηλώσουμε ότι δεν είμαστε πιόνια στα χέρια τους που όποτε θέλουν τα πετάνε στα αζήτητα.

Παλεύουμε για τις ζωές μας και τις ανάγκες μας επειδή κανένας άλλος δεν θα το κάνει για εμάς. 

Αύριο Τρίτη 29/6 απεργούμε και συμμετέχουμε μαζικά στην παράσταση διαμαρτυρίας 7-10 π.μ. στο κτίριο διοίκησης της Πλ. Κλαυθμώνος (Π.Π. Γερμανού 3-5).