Τρίτη 10 Ιουνίου 2014

Προεκλογική Διακύρηξη της Πρωτοβουλίας Εργαζομένων Τράπεζας Αττικής

ΝΑ ΞΑΝΑΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΛΕΞΗ

Το εύκολο είναι να χαϊδεύει κανείς αυτιά. Να λέει ότι όλα βαίνουν καλώς. Ότι θα έρθει ο θεσμικός επενδυτής –ο «λευκός ιππότης» που έλεγε και το προεδρείο του Συλλόγου μας λίγο παλιότερα- για να σώσει την Τράπεζα και μαζί της κι εμάς. Ότι μπαίνουμε σε αναπτυξιακή τροχιά κι αφήνουμε τις εποχές της σκληρής λιτότητας πίσω μας. Ότι αρκεί να εκλέξουμε στη διοίκηση του Συλλόγου κάποιους ικανούς διαχειριστές, που θα διαπραγματευτούν με την όποια εργοδοσία -τον «κοινωνικό μας εταίρο» κατ’ άλλους- και, μέσα σε κλίμα αμοιβαίας κατανόησης, θα καταλήξουν στις καλύτερες δυνατές λύσεις που θα εξυπηρετούν τα κοινά μας συμφέροντα. Ότι πρέπει πάση θυσία να αποφύγουμε κάθε σύγκρουση που θα μπορούσε να χαλάσει το «καλό κλίμα» και να διαταράξει την εργασιακή ειρήνη. Ότι αρκεί να δουλέψουμε λίγο (ακόμα) περισσότερο για να έρθει ένα καλύτερο αύριο.
Το εύκολο είναι να λέει κανείς ιστορίες που καθησυχάζουν, που δημιουργούν την αίσθηση ότι, όσο κι αν ο κόσμος αλλάζει δραματικά γύρω μας, για μας δε θα αλλάξει τίποτα. Ακόμα κι αν γνωστοί και φίλοι (αν όχι εμείς οι ίδιοι), έχουν τουλάχιστον έναν άνεργο στο σπίτι -αν δεν έχουν μόνο έναν εργαζόμενο ή συνταξιούχο που το μηνιαίο μειωμένο εισόδημά του πρέπει να φτάνει για όλους… Ακόμα κι αν η αποδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους, της Παιδείας, της Υγείας, της Ασφάλισης, κ.α., σημαίνει ότι όλοι μας χάνουμε ένα μέρος του μισθού μας για υπηρεσίες που μέχρι χθες ήταν –σε ένα βαθμό- διασφαλισμένες.
Μπορεί όμως κανείς να ισχυρίζεται ότι η γενική εξαθλίωση που επικρατεί γύρω μας, η δραματική μείωση των εισοδημάτων, δε μας επηρεάζει ούτε ως εργαζόμενους στον τραπεζικό τομέα; Πιστεύει κανείς ότι σε μια ρημαγμένη κοινωνία θα επιστρέψει η πολυπόθητη ανάπτυξη που θα επαναφέρει την προηγούμενη τάξη πραγμάτων, καταθέσεις στις τράπεζες, δάνεια σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά, κ.α;
Η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ. Αλλά η πραγματικότητα που βιώνουμε απέχει πάρα πολύ από εύπεπτες ιστορίες, που σαν τα παραμύθια, μπορούν να μας κάνουν να κλείσουμε τα μάτια και να αποκοιμηθούμε ήσυχοι.
Οι πολιτικές σκληρής λιτότητας δεν είναι ΜΙΑ εμμονή κάποιων μεμονωμένων (τύπου Μέρκελ, Λαγκάρντ, κ.α.), αλλά Η κεντρική επιλογή του κεφαλαίου (το οποίο αυτοί εκφράζουν) για την υπέρβαση της κρίσης. Η ιστορία δείχνει ότι οι κρίσεις και οι υφεσιακοί κύκλοι δεν οφείλονται σε «άστοχες» επιλογές κάποιων κυβερνώντων και οικονομικών παραγόντων. Είναι εγγενείς και δομικές στον καπιταλισμό. Η έξοδος από την ύφεση κάποια στιγμή θα έρθει, κι ας είναι μέσω μιας ανάκαμψης αναιμικής, πιο πρόσκαιρης απ’ ό,τι στο παρελθόν. Το πρόβλημα είναι ότι θα έρθει στο έδαφος της «κινεζοποίησης» των εργαζόμενων, της εξαθλίωσής μας. Έξοδος του κεφαλαίου από την κρίση δε θα σημάνει και έξοδο των εργαζομένων από τις συνθήκες που θα έχουν διαμορφωθεί: χαμηλές αμοιβές, εξαιρετικά διευρυμένα και ελαστικά ωράρια, υπερεντατικοποίηση της εργασίας. Το να πληρώνονται λιγότεροι, λιγότερο, για περισσότερη δουλειά εξασφαλίζει τη μέγιστη κερδοφορία του κεφαλαίου.
Μπορούμε να γυρίσουμε απ’ την άλλη και να αρνηθούμε να δούμε το «γενικό πλάνο» και να πούμε ότι δε μας αφορά. Μόνο που μας αφορά.
Γιατί, τελικά:
Όσο «καλή» κι αν είναι η εργοδοσία μας, δεν παύει να είναι εργοδοσία και ως εκ τούτου τα συμφέροντα της και τα αντίστοιχα δικά μας ως εργαζόμενων είναι καταρχήν ανταγωνιστικά. Οι τράπεζες δε λειτουργούν σε καθεστώς πλήρους κι ελεύθερου ανταγωνισμού μεταξύ τους (ο οποίος τελικά υπάρχει μόνο στα εγχειρίδια πολιτικής οικονομίας), αλλά βρίσκονται σε πλήρη σύμπνοια ως καρτέλ -σε αντίθεση με τους εργαζόμενους που αδυνατούν μέχρι τώρα να συντονιστούν αποτελεσματικά. Και τα μηνύματα από άλλες τράπεζες δείχνουν ότι η αναδιάρθρωση του τραπεζικού συστήματος όχι μόνο δεν έχει ολοκληρωθεί, αλλά περνά στην επόμενη φάση της που θα είναι και πιο βίαιη.
Η επίτευξη της κερδοφορίας που θα κάνει την Τράπεζα πιο θελκτική στα μάτια των υποψήφιων επενδυτών περνά μέσα από περαιτέρω μειώσεις αποδοχών και επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων, όπως ακριβώς η επίτευξη του «πρωτογενούς πλεονάσματος» περνά μέσα από την υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου για την κοινωνία στο σύνολό της. Με μια κλαδική συλλογική σύμβαση που δεν διασφαλίζει την απασχόληση αλλά πολύ προσεκτικά δεν εκφράζει παρά τη –θολή- «βούληση των συμβαλλόμενων για διατήρηση των θέσεων εργασίας», η απειλή των απολύσεων όχι μόνο δεν απομακρύνεται αλλά είναι βέβαιο ότι θα χρησιμοποιηθεί, είτε άμεσα είτε έμμεσα, ως διαπραγματευτικό όπλο των τραπεζιτών για περαιτέρω υποχωρήσεις από την πλευρά μας.
Απέναντι σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα και τη δυσοίωνη προοπτική που προδιαγράφεται, το ουτοπικό θα ήταν να πιστέψουμε ότι όλα θα αντιμετωπιστούν με εκατέρωθεν καλή θέληση, ότι οι εργοδότες –και ιδιαίτερα οι τράπεζες- θα αυτοδεσμευθούν από κούφια ιδεολογήματα, όπως οι «κώδικες ηθικής και δεοντολογίας και η «εταιρική κοινωνική ευθύνη», χωρίς να ασκηθεί καμία πίεση και να απαιτηθεί καμία ρήξη. Ότι θα φάμε μια νόστιμη ομελέτα, αλλά τα αυγά θα παραμείνουν άθικτα.
Υπάρχουν κάποιοι βέβαια που δεν έχουν ανάλογους προβληματισμούς και μπορούν να υπόσχονται τα πάντα. Κι αυτό ενώ δεν έχουν όχι απλά επιτύχει, αλλά ούτε καν διεκδικήσει την αποκατάσταση ακόμα και των πιο κατάφωρων αδικιών και παρατυπιών σε βάρος των εργαζομένων. Όπως τη διευθέτηση των συσσωρευμένων υπολοίπων αδειών για τα οποία είναι παραπάνω από υπαρκτός ο κίνδυνος παραγραφής τους. Όπως τις εκκρεμείς από χρόνια προαγωγές που θα έδιναν στους/στις συναδέλφους κάποιες, όχι αμελητέες, αναδρομικές απολαβές. Όπως την επίλυση του ζητήματος του οικοδομικού συνεταιρισμού στη βάση της ομόφωνης απόφασης της περσινής μας Γ.Σ. Όπως τη διενέργεια διαφανών και αξιοκρατικών προσλήψεων νέων συναδέλφων που θα ανακούφιζαν τους/τις συναδέλφους δικτύου και διοίκησης που υπερβαίνουν τα όρια τους σε καθημερινή βάση.
Ασφαλώς, η ρύθμιση αυτών των ζητημάτων μπορεί να επηρέαζε προσωρινά τα οικονομικά αποτελέσματα της Τράπεζας. Φαίνεται πως αυτό είναι επαρκής λόγος για να παραπέμπονται μονίμως στις καλένδες. Τα προβλήματα των εργαζομένων θεωρούνται ήσσονος σημασίας μπροστά στις εκάστοτε προτεραιότητες της επιχείρησης: πρώτα η ΑΜΚ, μετά το πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου, έπειτα το κλείσιμο του τριμήνου, τώρα η νέα ανακεφαλαιοποίηση. Σύμφωνα με το σκεπτικό των εκπροσώπων μας όλες αυτές οι συγκυρίες αποτελούν λόγο αναβολής -και τελικά ματαίωσης- κάθε προσπάθειας για επίλυση των προβλημάτων μας.
Αντίθετα. το δικό μας σκεπτικό είναι ότι αυτές ήταν ευκαιρίες για την οριστική διευθέτησή τους. Οι συνθήκες εργασίας μας, που τελικά καθορίζουν και τις ίδιες μας τις ζωές, δεν είναι δευτερεύουσας σημασίας. Ούτε μπορεί η κανονικότητά μας να είναι τα καταστήματα λιανικής των τριών ατόμων, όπου οι εργαζόμενοι απαγορεύεται να αρρωστήσουν, τα υποστελεχωμένα επιχειρηματικά κέντρα, όπου οι εργαζόμενοι πασχίζουν να βγάλουν άκρη μέσα από τον κυκεώνα των μεταφορών και ταυτόχρονα να εξυπηρετήσουν και τους πελάτες, οι περιφερόμενοι ταμίες, που περιμένουν κάθε Παρασκευή το υπηρεσιακό που θα τους ενημερώνει πού θα εργάζονται από Δευτέρα, οι διευθύνσεις διοικητικής υποστήριξης στις οποίες όλο και λιγότεροι συνάδελφοι καλούνται να σηκώσουν το βάρος μιας ολοένα και πιο συγκεντρωτικής λειτουργίας. Οι άδειες, οι ασθένειες και το ωράριο εργασίας είναι αναφαίρετα δικαιώματα και όχι προνόμια που τελούν υπό την καλή προαίρεση της διοίκησης.
Οι εργαζόμενοι είναι άνθρωποι. Δεν είναι παραγωγικές μονάδες.
Τώρα είναι η περίοδος που όλα αυτά τα ζητήματα που τόσο καιρό κρύβονται επιμελώς κάτω από το χαλί, μπορούν να βγουν στην επιφάνεια, πλην όμως, όταν αυτό γίνεται με έναν τρόπο πρόσκαιρο, πλήρως ελεγχόμενο και καθαρά εκλογοκεντρικό, δεν οδηγεί πουθενά. Την επομένη των εκλογών, «προβληματισμοί» και «υποσχέσεις» θα ξεχαστούν για μια ακόμη φορά. Άλλωστε, το πόσο συμμετοχικές είναι οι διαδικασίες στο Σύλλογό μας και το πόσο υπολογίζει το προεδρείο τις απόψεις των μελών του, το μαρτυρούν τα ίδια τα γεγονότα: Η ωμή παραβίαση του καταστατικού με την ετσιθελική κατάργηση του θεσμού του Γενικού Συμβουλίου του Συλλόγου, επειδή κάποιοι αυθαίρετα αποφάνθηκαν ότι είναι «αναχρονιστικός». Ο περιορισμός στη χρήση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που υποκαταστάθηκε από έναν «ηλεκτρονικό κουβά» στο intranet, τον οποίο ακόμα κι οι εμπνευστές του δε διστάζουν να παρακάμψουν τώρα που το απαιτούν οι προεκλογικές τους ανάγκες χρησιμοποιώντας (θεωρητικά παράτυπους) εξωτερικούς λογαριασμούς για μαζική αποστολή ανακοινώσεων. Η όψιμα δημιουργημένη και ταυτόχρονα πολυδιαφημισμένη ιστοσελίδα που βρίθει από αυτόματες αναρτήσεις από μηχανές ειδησεογραφικών portal, διαφημιστικές καταχωρίσεις, selfies του προέδρου του ΣΥΤΑ και εμπορικούς συνδέσμους αλλά, από την οποία όμως απουσιάζουν παντελώς οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Είναι χαρακτηριστικό ότι ούτε καν τα άρθρα (κάποια εκ των οποίων πραγματικά ενδιαφέροντα) που περιέχονται στο προεκλογικό έντυπο της ΔΗΣΚ, δεν μπορούν να δημοσιευθούν στην ιστοσελίδα και να αποτελέσουν αντικείμενο συζήτησης. Η χρήση τους είναι καθαρά εργαλειακή και έχει πολύ μικρό χρονικό ορίζοντα.

Οι εργαζόμενοι που συμμετέχουμε στην Πρωτοβουλία, είναι σαφές ότι δεν πιστεύουμε στο είδος του συνδικαλισμού που πουλάει υποσχέσεις, ρουσφέτια και βόλεμα, ή ρυθμίσεις προβλημάτων σε ατομική βάση. Δεν πιστεύουμε ούτε ότι αρκεί κανείς να ψηφίσει μια φορά στα τρία χρόνια και μετά να αναθέσει σε άλλους να διαχειριστούν την εργασιακή ζωή του. Για εμάς η θεσμική εκπροσώπηση –η έδρα στο Δ.Σ. του Συλλόγου και η θέση στο Γενικό Συμβούλιο της ΟΤΟΕ- δεν είναι αυτοσκοπός. Και βέβαια, δεν είναι διαπραγματευτικό χαρτί για να εξυπηρετήσει κανείς τα ατομικά του συμφέροντα, στις πλάτες αυτών που τον εκλέγουν. Είναι εργαλεία για την υπεράσπιση και προώθηση των συμφερόντων του συνόλου των εργαζομένων.

Το να οργανωθούν οι εργαζόμενοι/ες σε οριζόντια, αντιιεραρχική κι αμεσοδημοκρατική βάση  και να βάλουν μπροστά τα προτάγματά τους, αποφασίζοντας οι ίδιοι για τους τρόπους με τους οποίους θα τα διεκδικήσουν, σίγουρα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Όποτε όμως το καταφέρνουν, τότε πετυχαίνουν πολλά. Για αυτό και αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε. Για να ξανακάνουμε το συνδικαλισμό μια όμορφη λέξη.


ΜΑΚΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ (Διεύθυνση Ανάπτυξης και Διαχείρισης Προϊόντων)

ΜΑΝΔΕΛΟΣ ΣΠΥΡΟΣ (Κατάστημα Ηλιούπολης)

ΜΙΧΕΛΑΚΗΣ ΚΩΣΤΑΣ (Διεύθυνση Οικονομικών Υπηρεσιών)

ΜΠΑΪΡΑΚΤΑΡΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ (Διεύθυνση Θεματοφυλακής)

ΣΑΡΡΗ ΚΛΕΙΩ (Διεύθυνση Εμπλοκών και Επισφαλειών)

ΤΣΑΚΙΡΗΣ ΒΙΚΤΟΡΑΣ (Κατάστημα Πειραιά)



ΥΓ. Μολονότι αυτή την περίοδο στο μικρόκοσμό μας οι αρχαιρεσίες επισκιάζουν τα πάντα, συμβαίνουν ταυτόχρονα γεγονότα που ίσως αποδειχθούν τελικά περισσότερο σημαντικά από ότι μια λιγότερη ή περισσότερη έδρα σε ένα διοικητικό συμβούλιο. Σήμερα Τρίτη, στον Άρειο Πάγο εκδικάζεται η προσφυγή του Υπουργείου Οικονομικών κατά της θετικής για τις καθαρίστριες απόφασης του Μονομελούς Πρωτοδικείου.
Η αλληλεγγύη είναι το οξυγόνο των εργατικών αγώνων, η δύναμη που μπορεί να τους κάνει νικηφόρους απέναντι στις υπέρτερες δυνάμεις μιας καθεστωτικής τάξης που μπορεί να φαίνεται αλλά δεν είναι ακλόνητη. Σε αυτό το πλαίσιο θεωρούμε ιδιαίτερα σημαντικό το ψήφισμα συμπαράστασης που ενέκρινε η Γενική Συνέλευση του Συλλόγου μας της 28 Μάη και που παραθέτουμε στο παράρτημα.




ΨΗΦΙΣΜΑ
Συμπαράστασης στις απολυμένες καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών
595 γυναίκες καθαρίστριες εργαζόμενες για πάρα πολλά χρόνια στο Υπουργείο Οικονομικών, τέθηκαν σε διαθεσιμότητα στις 18/9/13.
Μέχρι το 2005 ήταν εργαζόμενες με συμβάσεις έργου. Μετά από οδηγία της Ευρωπαϊκής ένωσης και αφού επιβλήθηκε πρόστιμο στην Ελλάδα, οι συμβάσεις τους μετατράπηκαν σε αορίστου χρόνου.
Επί 8 μήνες οι εργαζόμενες βρίσκονται σε συνεχείς και δυναμικές κινητοποιήσεις, παλεύοντας για το αυτονόητο δικαίωμά τους να διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας τους για να μπορούν να στηρίζουν τις οικογένειές τους.
Στις 16/5, δυο μέρες πριν την απόλυσή τους, το Μονομελές Πρωτοδικείο της Αθήνας έκρινε ότι η διαθεσιμότητα στην οποία είχαν τεθεί οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών είναι παράνομη. Με την απόφαση αυτή, το υπουργείο Οικονομικών υποχρεώνεται να δεχθεί την επιστροφή των εργαζομένων στη δουλειά με τους ίδιους όρους που ίσχυαν έως και πριν τεθούν σε διαθεσιμότητα.
Έκτοτε, το υπουργείο Οικονομικών και η κυβέρνηση αρνούνται να εφαρμόσουν την απόφαση. Αρνούνται πεισματικά γιατί, αν αποδεχθούν τη δικαίωση των καθαριστριών, η συνολική πολιτική τους για μαζικές απολύσεις και κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων θα υποστεί ένα σημαντικό πλήγμα.
Οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, αγωνιζόμενες όλο το προηγούμενο διάστημα, ζητάνε το αυτονόητο. Αξιοπρέπεια στη ζωή και τη δουλειά. Δε διεκδικούν κάτι μόνο για τις ίδιες, αλλά για όλους μας: την ανατροπή μιας πολιτικής που μας οδηγεί στην εξαθλίωση. Η δικαίωσή τους θα είναι δικαίωση όλων μας.
Ζητάμε την άμεση εφαρμογή της απόφασης για την επιστροφή των καθαριστριών στην δουλειά τους και τη μη άσκηση ένδικων μέσων εναντίον της από την κυβέρνηση.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου